فرهیختگان: رقابت‌های کشتی آزاد قهرمانی اوزان غیرالمپیکی جهان برای ایران با نتایجی دور از انتظار به‌پایان رسید؛ دور از انتظار از این نظر که توقع بیش‌تری از حداقل ۲ تن از آزادکاران باسابقه و میدان‌دیده کشورمان وجود داشت و این توقعات برآورده نشد. اگر چه قرعه، مصدومیت و بدشانسی در نتایج کسب شده دخیل بوده‌اند اما سونامی‌ای که در آلبانی بر سر کشتی آزاد ایران آوار شد و زنگ‌خطر بلندی را به‌صدا در آورد، از جهات دیگری هم قابل بررسی است.
ما در آلبانی ضربۀ‌فنی شدیم اما نه از رقبا، بلکه از خودمان. از محمد نخودی و کامران قاسم‌پور به‌عنوان شاخص‌ترین نفرات تیم اعزامی ایران، انتظار می‌رفت با حداقل اشتباه و بالاترین حد آمادگی فنی و روانی به روی تشک بروند اما تکرار ۲ اتفاق مشابه، مدال را از کامران گرفت و یک اشتباه دیگر هم رنگ مدال نخودی را از طلا یا نقره به برنز تغییر داد. آن اشتباه هم چیزی نبود جز عدم‌مدیریت زمان، وقتی در پوئن‌شماری از رقبای سرسخت جلوتر بودیم و امید بیش‌تری برای صعود به فینال داشتیم.
قاسم‌پور هم مقابل عبدالرشید سعدالله‌یف جلو افتاد و هم مقابل دیوید تیلور اما اسیر ریمونتادای رقبای سرسخت و عنوان‌دار خود شد و دستِ‌خالی به ایران برگشت. نخودی هم پس از شاه‌کارِ پیروزی مقابل جردن باروز، تنها ۳۰ ثانیه تا فینال جهانی فاصله داشت که او هم بازی برده را باخت. بدون‌تردید هم کامران و هم محمد نشان دادند که اسیر نام رقبا نمی‌شوند و از لحاظ فنی حتی برتری‌های محسوسی هم نسبت به طلایه‌داران آمریکایی و روس داشته‌اند اما در نهایت، غفلت باعث شد تا به قتلگاه بروند و فاتح نباشند.
از آنالیز گرفته تا بدن‌سازی و مدیریت روحی-روانی؛ می‌توانند دلایل این شکست ناباورانه باشند. کشتی آزاد ایران می‌توانست در تیرانا، تاریخ‌سازی کند اما اسیر اشتباهاتی شد که تا سال‌های سال، حسرتی عمیق را بر دل کادرفنی، کشتی‌گیران و کشتی‌دوستان نشاند. نه طلسم تیلور شکست، نه طلسم سعدالله‌یف؛ آن هم در شرایطی که خیلی به طلسم‌شکنی نزدیک بودیم و می‌توانستیم. رازهای این شکست‌های تلخ باید بررسی شوند و راه حل آن هم به‌سرعت کشف شود؛ چیزی تا سال آینده و رقابت‌های آسیایی/جهانی باقی نمانده و بعد از این هیچ بهانه‌ای پذیرفتتی نیست، حتی مقابل بهترین‌ها.