استقلال باخت؛ برای چهارمین‌بار متوالی. نسبت به بازی‌های قبل بهتر بود، منظم‌تر، پابه‌پای تراکتور فوتبال بازی کرد و زیر توپ نزد. اما همچنان ایرادهای مهمی وجود دارد که کار را برای موسیمانه دشوار می‌کند. حتی سخت‌تر از کار کردن با مدیران باشگاه که فاجعه امروز را ساختند تا هواداران استقلال این‌چنین «خون دل» بخورند.
اول، شرایط بدنی است. تیم پیتسو ۲۰ دقیقه ابتدایی فوتبال خوبی بازی کرد. اما رفته‌رفته بدن‌ها تحلیل رفت و ساق‌ها سنگین شد. تیم، بدن‌سازی نکرده و پیش‌فصل خوبی هم نداشته، یک فیفادی و فرصت ریکاوری راه‌حل است اما استقلال در مهم‌ترین پیک فصل گرفتار شده و این، نگرانی‌ها را نسبت به آینده بیشتر می‌کند.
دوم، سریال اشتباهات فردی بازیکنان است؛ در ساختار دفاعی پرایراد استقلال، نمایش سید حسین حسینی و رامین رضاییان را بیش از دیگر بازیکنان باید نقد کرد. درباره سید حسین تکلیف مشخص است. او مدت‌هاست تمرکز ندارد، افت کرده و هر بازی با اشتباهات فاحشش از استقلال امتیاز می‌گیرد. مهم‌ترین نمونه‌اش امشب بود و دربی. جدال با السد یا بازی با ملوان و استقلال خوزستان. همه اینها جان استقلال را گرفته؛ او نه گلر خوبی است و نه کاپیتان خوبی. درباره رامین هم شرایط همین است. او شباهتی به ستاره‌ای که قرار بود تفاوت‌ها را رقم بزند، ندارد و به‌جای فوتبال، نمایش بازی می‌کند. ژست‌های او شاید مثل اکت‌های اینستاگرامی‌اش جذاب باشد اما در فوتبال استقلال موثر نیست. مثل زبیر، بلانکو، آرمان و...
سوم، ذهنیت است که استقلال را آسیب‌پذیرتر کرده! پیش از اشتباه حسینی و گل اول تراکتور، استقلال نمایش بهتری داشت اما ترس از شکست و فشارهای روانی اطراف تیم، استقلال را با یک گل به‌راحتی شکننده می‌کند. استقلال اعتماد به نفس ندارد. مثل یک مهاجم و دروازه‌بان مطمئن که باید هر چه زودتر پیدا کند.