بازار آثار جدید نمایش خانگی این روزها داغ است. یکی از سریالهای جدیدی که تا الان سه قسمت از آن به فیلیمو رسیده است در زمان پخش تیزر هم یک نکته عجیب به مخاطب نشان داد: اسم فیلم و اسامی بازیگران به زبان انگلیسی.

با شروع پخش سریال هم این روند ادامه داشت و بعد از نمایش عنوان سریال به اسم لوزر، اسامی بازیگران هم تنها با الفبای انگلیسی، -یعنی نه انگلیسی و فارسی در کنار هم- نمایش داده شد.

به نظر می‌رسد خارجی نمایی(!) یکی از علائق امین حسین‌پور به عنوان کارگردان سریال بازنده باشد. چرا که در اثر قبلی‌اش که یک مینی‌سریال به نام درمانگر بود هم از همین روند استفاده کرد. در سریال جدیدش هم علاوه بر طراحی تیتراژ به زبان و رسم الخط انگلیسی، در فضاسازی هم سعی شده ساختمان‌ها و وسائل و اکسسوری‌ها اروپایی و باشند. از خانه زوج سریال که طبق دیالوگ‌ها به سفارس سفیر اسپانیا قبل از انقلاب و به وسیله یک طراح اسپانیایی ساخته شده و یا حتی محل کار کارآگاهان پلیس که هیچ شباهتی به کلانتری و پاسگاه‌های ایرانی ندارند!

اگرچه سازندگان سریال بعد از دوقسمت و با اعتراض شورای هماهنگی پاسداشت زبان فارسی، تیتراژ را به فارسی و انگلیسی همزمان تغییر دادند، اما صرف نگاه برخی هنرمندان به زبان فارسی و عدم پاسداشت آن به بهانه سریال بازنده، موضوع قابل اشاره و مهمی است.

اگراثری بعد از پخش توجه جهانی جلب کند، استفاده از اسامی به زبانهای دیگر و حتی دوبله یا زیرنویس کار قابل قبول است. اما آیا واقعا تصور این است که استفاده بی‌دلیل از زبان انگلیسی و یا نمایش المان‌های اروپایی در یک اثر، آن هم وقتی مخاطب هدف کاملا ایرانی است، ممکن است موجب بین‌المللی شدن اثر شود؟ این تصور که اصلا منطقی به نظر نمی‌آید. پس شاید باید جواب این سوال را اینطور بدهیم که خارجی‌نمایی یک جور متفاوت نمایی و القای حس لاکچری بودن است که در این صورت باید برای هنرمندی که نسبت به فرهنگ و ادبیات سرزمین خود اینچنین حسی دارد، متاسف شد.