سیاوش آریا، کنشگر میراث فرهنگی گفت: نَم و رطوبت شدید پس از بارندگی‌های بهاری به جان آرامگاه اَردشیرسوم هخامنشی در مجموعۀ جهانی پارسه افتاده و آن را با چالشی تازه رو به رو کرده است. همچنین نم و رطوبت‌ها بر پیکرۀ سنگ‌نگاره‌ها نیز رِخنه کرده و چهرۀ آنها را خَدشه‌دار کرده است.
او ادامه داد: به گفتۀ باستان‌شناسان و کارشناسان میراث فرهنگی، یکی از عوامل مؤثر در تخریب یادمان‌های سنگی در میراث جهانی پارسه بی‌گمان وجود کارخانه پتروشیمی است. دیگر عوامل مهم سوزاندن «کاه کلشت» به وسیلۀ کشاورزان پس از برداشت گندم است که سبب اسیدی شدن هوا می‌شود و بازخورد منفی برای سنگ‌ها دارد.
او یادآور شد: آثار صخره‌ای پارسه و نقش رستم از دیرباز و از زمان ساخت دستخوش آسیب‌های ناشی از بارندگی جای داشته‌اند. از همین رو، معماران هخامنشی کوشیده‌اند تا با ساخت آبراهه‌هایی در دیوارۀ آرامگاه‌ها به ویژه در دیوارۀ کوه «دژ نبشت» در نقش رستم از رخنۀ رطوبت پیشگیری کنند. هرچند این اقدام زیبندۀ معماران هخامنشی تا اندازۀ بسیاری انگیزۀ کُند کردن آسیب‌ها شده است، ولی به انگیزه‌های گوناگونی هیچ‌گاه کافی نبوده است. شوربختانه یکی از دشواری‌های آثار صخره‌ای، این است که بر اثر عوامل زمین‌شناسی، پیوسته مسیر رسانندگی آب (هیدرولوژیکی) تغییر پیدا می‌کند و این دگرگونی‌ها انگیزه‌ای خواهد شد تا آب از فضاهای غیرقابل پیش‌بینی شده، رِخنه و نشت کند.
بنا به روایت «ایسنا»، مجموعه تخت جمشید به همت شهریار عدل، باستان‌شناس و ایرانشناس شهیر در سال ۱۳۵۸ پس از چغازنبیل، دومین اثر تاریخی ایران بود که در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد.