ایمان عظیمی، خبرنگار گروه فرهنگ: امروز پنجم شهریور تولد غلامرضا تختی است و به همین خاطر روز ملّی کشتی نام گرفته است. تختی امّا فقط یک اسم نبود که با مدال‌های رنگین جهانی، آسیایی و المپیکی‌اش به چشم بیاید و در کنار دیگر ستارگان و قهرمانان اسم و رسمی برای خودش دست‌وپا کند و با پایان عمر قهرمانی فراموش شود. او سرد و گرم چشیده روزگار خودش بود و در دستگیری از نیازمندان و اخلاق همتا نداشت. 

او می‌گفت برای این کُشتی نمی‌گیرد که قهرمان شود، بلکه تنها به دلیل خوشامد مردم در تُشک حاضر می‌شود و هماورد می‌طلبد؛ راست هم می‌گفت تختی برخلاف اکثر ورزشکاران حرفه‌ای اهل حساب و کتاب نبود و تنها برای مردمش پا به عرصه مسابقات می‌گذاشت. تختی اوّلین نفری نبود که مدال طلای المپیک را برای ایران به ارمغان آورد ولی قطعا اولین و آخرین ورزشکاری بود که در عین پهلوانی برای کشورش هم افتخار آفرید. 

لقب جهان پهلوان شایسته کسی است که در ثانیه ثانیه زندگی‌اش به مشق این مفهوم می‌پردازد و حتی برای یک لحظه از کمک به مردم و دستگیری از آن‌ها عقب نمی‌نشیند و پا پَس نمی‌کشد. نمی‌توان با اندیشه سُست و پای لرزان در قلمرو تختی قدم گذاشت و در میدان شجاعت شمشیر از غلاف درآورد و بزرگی کرد چون فقط یک لغزش کافی‌ست تا  رشته تمام آن پهلوان‌بازی‌ها پنبه شود. پهلوانی به تختی  می‌آمد چون با زیستش عجین شده بود، او حتی در نقد حکومت شاه و علاقه‌اش به جریان‌های ملّی پا از حدود اخلاق فراتر نمی‌گذاشت و ورزش را قربانی انتقادش از حکومت نمی‌کرد تا مردم با قرار گرفتن در برابر حاکمیت بیخودی سرکار گذاشته نشوند. تختی توانایی‌اش را داشت که بالاترین مناصب را تصاحب کند ولی این کار را هم نکرد تا گوشه تنهایی خود جان ناقابلش را به خاک هدیه کند.

آنچه می‌بینید بخشی از فیلم سینمایی «جهان پهلوان تختی» به‌کارگردانی بهروز افخمی است: