فرهیختگان: خبر کوتاه و ناراحت‌کننده بود: سه فرزند آلن دلون در بیانیه‌ای مشترک که در اختیار رسانه‌ها قرار دادند، نوشتند پدرشان در سن ۸۸ سالگی آنها را ترک کرده و از دنیا چشم پوشیده است. آلن دلون، به‌خصوص برای ما مردم مشرق زمین اسم خاص سینمای فرانسه بود. تعداد قابل توجهی از مشتاقان سینما در کشور ما با سیمای او و جادوی صدای خسرو خسروشاهی شیفته سینمای اروپا شدند و در قامت مخاطبانی جدی پا در اقیانوس پهناور این مدیوم گذاشتند.
یکی از نقاط بسیار روشن کارنامه حرفه‌ای آلن دلون در سینما همکاری با ژان پی‌یر ملویل بود. آلن، ملویل را به علت اشراف بر کارش می‌ستود و از اینکه او توانسته کنه شخصیتش را برای حضور در آثارش بکاود احساس رضایت می‌کرد. درحقیقت این دستان معمار ملویل بود که شمایل نامیرای سامورایی همیشه تنهایش را خلق کرد و در کالبد ظریف و زیبای دلون قرار داد.
آلن نیز نکته‌دانی و آچارفرانسه بودن ملویل در کارش را این‌گونه ستایش می‌کرد: «او مردی همه‌فن‌حریف در سینما بود و کلیت آثارش را با محوریت خودش سر و سامان می‌داد. ملویل از اول تا آخر فیلم‌هایش را بدون نیاز به هیچ کمکی پیش می‌برد و برایش فرقی نمی‌کرد که پشت دوربین «سامورایی» قرار بگیرد یا «دومین نفس» را کارگردانی کند.» دلون «جف کاستلو» سامورایی را بازی نمی‌کرد، بلکه همچون ریتم زندگی خویش، عزیزش می‌شمارد و بخش عمده‌ای از موفقیتش برای همنفس شدن با این کاراکتر را به ملویل ربط می‌داد. آلن صلابت جف کاستلو را عین شکوه و بزرگی ملویل می‌دانست که همچون ودیعه‌ای الهی نزد وی به امانت سپرده شده است.
خاطر آلن دلون برای ایرانیان همیشه عزیز بوده است به‌گونه‌ای که از قدیم‌الایام تاکنون او را به‌عنوان نماد سینمای فرانسه در نقطه‌ای فراتر از نام ژان گابن در بالاترین جای مجلس قرار می‌دهند و لب به ستایشش باز می‌کنند. او دو مرتبه به ایران آمد و با استقبال هنرپیشگان مطرح آن ایام روبه‌رو شد. بار اول در بهمن ۱۳۴۸ برای شرکت در فستیوال فیلم‌های فرانسوی و حضور در اکران فیلم خودش، «استخر شنا» (ژاک دوره) به ایران آمد و مرتبه دوم برای شرکت در جشنواره جهانی فیلم تهران (۱۳۵۵) مهمان مردم تهران شد.
حتی پس از انقلاب در ایامی که حضور آیکون‌های سینمایی در صداوسیمای تازه‌نفس آن روزها به‌نوعی ممنوع بود، شمایل آلن دلون از سکه نیفتاد و فیلم‌های او بیش از سایر ستاره‌ها از طریق تلویزیون پخش می‌شد. یکی دیگر از دلایل محبوبیت آلن دلون نزد ایرانیان را می‌توان استفاده از صدای خسرو خسروشاهی به جای این بازیگر قلمداد کرد. طنین آرام و پرتعلیق صدای خسروشاهی دُر گرانی بود که خیلی خوب بر صورت سنگی و زیبای دلون می‌نشست و به جذابیت ظاهری‌اش عمق می‌بخشید. دوبلورهای دیگری نظیر کاووس دوستدار، محمود قنبری، ژرژ پطرسی و منوچهر زمانی هم جای دلون در فیلم‌ها حرف زدند ولی خسرو خسروشاهی ارزش افزوده این الهه جذابیت به‌شمار می‌رفت.
متن کامل گزارش ایمان عظیمی، خبرنگار گروه فرهنگ را در روزنامه فرهیختگان بخوانید.