فرهیختگان: چند روزی می‌شود که برخی از پرستاران بیمارستان‌های دولتی شیراز و تعدادی دیگر از شهرهای کشور دست به اعتصاب زده‌اند. اعتصابات اخیر از یکی از بیمارستان‌های استان البرز شروع شده اما آن‌گونه که پرستاران بیمارستان‌های دولتی شیراز می‌گویند، در شیراز اعتراضات پرستاران به چندماه پیش برمی‌گردد و چندباری روبه‌روی استانداری، دانشگاه علوم پزشکی و دفتر امام‌جمعه تجمع کرده بودند.
تا اینکه چند روز گذشته، یکی از پرستاران بیمارستان‌های دولتی شیراز خودکشی کرد. پس از چند روز هم یک بهیار در بیمارستان دیگر شیراز دست به خودکشی زد. پس از این دو خودکشی در فاصله چند روز، تعدادی از پرستاران بیمارستان چمران شیراز پیشنهاد اعتصاب را مطرح کردند.
همچنین این مساله عنوان شد که برای شیفت‌هایشان حضور پیدا نکنند. در آخر همین اتفاق هم افتاد و 15 مرداد حدود 90 الی 95 درصد از پرستاران بیمارستان چمران شیراز در شیفت‌های کاری‌شان حاضر نشدند.
پس از عدم حضور پرستاران بیمارستان چمران شیراز، خبر در سطح دیگر بیمارستان‌های شیراز منتشر شد و به دنبال آنها پرستاران بیمارستان‌های نمازی و... هم دست به اعتصاب زدند. تا لحظه نوشتن این گزارش، بنا به گفته تعدادی از پرستاران شیراز، بیمارستان‌های دولتی شیراز پذیرش ندارند و تنها بیماران اورژانسی پذیرش می‌شوند. همچنین از طرفی دیگر بیمارستان‌های خصوصی نیز ظرفیت‌شان پر شده است و پذیرش خاصی ندارند.
یکی از پرستاران معترض به فرهیختگان می‌گوید که«واکنش علوم پزشکی شیراز به ماجرا هم جالب است. در گروه‌ها فراخوان جذب نیرو از سایر شهرها و کلانشهرها صادر می‌کند. بسیج جامعه پزشکی هم به نیروهای جهادی فراخوان داده است که برای جبران اعتصابات به بیمارستان‌های دولتی شیراز مراجعه کنند. امروز در بیمارستان خودمان دیدم که به بیماربر روپوش داده بودند و در قالب کمک‌پرستار در بخش درحال فعالیت است.»
این پرستار عنوان می‌کند: «یکی از مسائل جدی ما پایه حقوق‌مان است که نسبت به سایر ارگان‌ها بسیار پایین است. در شیراز چه نیروی باسابقه و چه نیروی طرحی پایه حقوقش 10 تا 15 میلیون تومان است. همچنین اضافه‌کار بیمارستان‌های دولتی در کل کشور نهایت 23 هزار تومان است؛ در‌صورتی‌که در همین بیمارستان‌های خصوصی شیراز اضافه‌کار رقمی بین 80 تا 100 هزار تومان است.»
او می‌گوید یکی از ارقام عجیب واریزی از سمت علوم پزشکی شیراز حق مسکن است: «علوم پزشکی شیراز نفری 120 هزارتومان حق مسکن برای ما واریز می‌کند. بارها معترض شده‌ایم. یا همین اضافه‌کار، مالیات آن به‌روز کسر می‌شود اما واریزی با اختلاف 7 الی 8 ماه واریز می‌شود. پرسنل شرکتی هم وضعیتی به مراتب بدتر از ما دارند. پایه حقوق‌هایشان 7 میلیون تومان و دریافتی‌شان بسیار کمتر است. همچنین تعدادی دیگر هم نیروی پیمانی هستند که مدت‌ها پیش به این افراد قول استخدام داده شده اما عملی نشده است.»
با وجود پیگیری بسیار خبرنگار «فرهیختگان» اما مسئولان دانشگاه علوم پزشکی شیراز حاضر به گفت‌وگو نشدند و شرح ماوقع را به وزارتخانه محول کردند.
درمجموع و به‌طور خلاصه می‌توان گفت آنچه که امروز موجب نارضایتی پرستاران شیرازی و البته پرستاران سایر شهرهای کشور شده است، به چند مساله اصلی تقسیم می‌شود. یکی از مسائل ترمیم حقوق است که تا جایی ماجرا پیش رفت اما بعدها متوقف شد. همچنین تعرفه‌هایی که به‌طور دقیق محاسبه نمی‌گردد و اضافه‌کاری‌هایی که به‌طور شفاف ضریب آن مشخص نمی‌شود.
حرف اصلی این روزهای پرستاران این است که آنچه به آنها در گذشته تخصیص داده شده، امروز پرداخت نمی‌شود و می‌توان گفت که مطالبه به‌حقی دارند. پرستاران نیز به دو دسته بهداشت و درمان تقسیم می‌شوند. پرستارانی که این روزها دست به اعتراض زده‌اند متعلق به بخش درمانند.
اما اشکال ماجرا این است که وزارت بهداشت در برخی از موقعیت‌ها دائما نوید اعطای امتیاز یا حقوقی را می‌دهد که اساسا بودجه آن تامین نشده است و حتی توانایی تامین بودجه لازم را هم برای وعده‌هایش ندارد. این وزارتخانه عمده بار تامین هزینه‌ها را روی دوش دانشگاه‌های علوم پزشکی قرار داده است. از بودجه عمرانی گرفته تا تامین حقوق پرسنل دانشگاه.
بنابراین در چنین شرایطی، دانشگاه‌های علوم پزشکی در تامین برخی از مطالبات یا بودجه‌ها کم می‌آورند. حالا باید دید در آستانه شروع دولت سیزدهم، وزیر جدید بهداشت و درمان چه برنامه‌ای برای بهبود وضعیت معیشتی پرستاران دارد.
متن کامل گزارش زینب مرزوقی، خبرنگار گروه نقد روز را در روزنامه فرهیختگان بخوانید.