پاریس این‌روزها حال‌وهوای دیگری برای ایرانی‌ها دارد و انگار المپیک تازه برای ما آغاز شده؛ پس از برنزهای مبینا نعمت‌زاده و امین میرزازاده و طلای ناب هادی ساروی، شب‌گذشته سعید اسماعیلی کارستان کرد و مدال طلای قهرمانی المپیک را به سینه زد. در ادامه هم علیرضا مهمدی و ناهید کیانی نقره‌ای شدند تا امیدهایمان به روزهای آینده و ضرب مدال‌های بیشتر دو چندان شود.
ما تا پایان روز سیزدهم المپیک ۶ مدال گرفتیم و به رده بیستم رسیدیم. اما جنس طلای دوم کاروان ایران برای ما متفاوت بوده است. نه اینکه ارزش کار جوان دهه‌هشتادی دزفولی با دیگر مدال‌آورانمان متفاوت باشد. نه! همه مدال‌آوران امروز و دیروزِ وطن، عزیزند و مایه افتخار. اما داستان این طلا کمی فرق می‌کند. شاید بوی دیگری می‌دهد که باید برای وصف آن کلمات پرشکوه‌تری را خرج کرد.
قهرمان المپیک پاریس دو بار تا پرتگاه از دست دادن همه‌چیز پیش‌رفته اما ناامیدی پشتش را به خاک نمالیده. با همه سختی‌ها روی پاهایش ایستاده و از این نبردهای سرنوشت‌ساز سربلند و پیروز بیرون آمده تا امروز حظ کنیم از این همه شجاعت و غرور ایرانی‌اش. آن‌هم با چشیدن طعم لذت رسیدن بعد از کُلی دویدن و تلاشی امیدوارانه.
سعید، چندی‌پیش در بوداپست ۲ ثانیه غفلت کرد و برابر سانچس کوبایی به سختی تنبیه شد. اما ۲ ماه بعد این قهرمان جهان و المپیک را در پاریس با نتیجه ۹ بر صفر در هم کوبید تا آن خاطره تلخ برای همه فراموش شود. گرچه جدال بعدی او در المپیک هم دراماتیک تمام شد. در شرایطی که در ابتدای دیدار نیمه‌نهایی برابر اسلاویک گالستیان ارمنستانی شانه‌اش به تشک چسبیده بود و تا مرز ضربه‌فنی شدن پیش رفت، کادرفنی تیم ملی ایران با گرفتن یک چلنج بی‌نظیر رأی را به سودش برگرداند تا با پیروزی ۷ بر صفر رویای صعود به فینال المپیک را زندگی کند.
پس از این دو کشتی درخشان، نمایش فینال او هم به اندازه کافی فوق‌العاده بود. زورش به پرویز نصیب‌اف، نایب‌قهرمان اوکراینی المپیک هم چربید تا با شایستگی عنوان قهرمانی المپیک را تصاحب کند. سعید در شرایطی طلای وزن ۶۷ کیلوگرم را از آن خود کرده که محمدرضا گرایی، قهرمان توکیو ۲۰۲۰ را در دیدار انتخابی شکست داده بود؛ حفظ طلای این وزن در المپیک، بیشتر ظرفیت بالای کشتی ایران را نشان می‌دهد. کشتی‌ای که باز هم آبروی کاروان ایران را خریده و می‌تواند در روزهای آینده با حسن یزدانی و زارع و آذرپیرا و... تاریخ‌سازی کند.
به‌هرحال جوان ۲۱ ساله کشتی ایران امروز بر بام کشتی جهان ایستاده و مهم‌ترین عنوان قهرمانی را کسب کرده است، هر چند محافظت از استعدادهایی چون سعید اسماعیلی دشوارتر کشف آن‌هاست؛ او با یک برنامه‌ریزی و هدف‌گذاری درست می‌تواند چند المپیک دیگر هم دو بنده تیم ملی را به تن کند و به سکوی قهرمانی برسد. اما برای ساختن این مهم، باید بیشتر به او پرداخت.
بخشی از این مسیر برعهده خود اوست که باید قدر خودش را بداند و از امروز در شمایل یک قهرمان، سالم و درست زندگی کند تا سال‌ها قهرمان بماند. اما پاره‌ای از آن به متولیان ورزش و کشتی کشور برمی‌گردد که باید در راه حفظ و نگهداشت چنین سرمایه‌‌هایی بکوشند. راهکار هم بسیار است؛ مهم‌ترین آن در کم کردن دغدغه‌هایی است که ورزشکاران ما را از مسیر ورزش و موفقیت دور می‌کند که متأسفانه کم نیستند و باید برای رفع آن سخت کار کرد. هر چند تحقق یافتن آن در گرو تغییر در ساختار مدیریت ورزش کشور در نوع نگاه به نیروی انسانی کارآمد است.
۳ مدال از ۶ مدال کاروان ایران به‌دست دهه هشتادی‌ها ضرب شده. یعنی نیمی از آن‌ها. این عدد در ادامه رقابت‌های المپیک نیز می‌تواند افزایش پیدا می‌کند. اتفاقی که نشان‌گر ظرفیت بالای نسل جدید ورزش ایران است که باید از حالا هوای آن‌ها را بیشتر داشته باشیم. البته همه اینها به شرط این است که در ورزش و رشته‌های مدال‌آوری چون کشتی و تکواندو خیلی بیش از این و بهتر از این کار توسعه زیرساخت‌ها و جذب سرمایه انجام شود. اقدامی که مدیریت ورزش ما تا امروز به آن بی‌توجه بوده و نگران‌کننده است.