ایمان عظیمی، خبرنگار فرهیختگان: با رسیدن بازی‌های المپیک به لحظات سرنوشت‌سازش برای کاروان ایران آزمون سخت صداوسیما هم آغاز شده و مخاطب بیش از هر زمان دیگری رفتار این رسانه را زیر ذره‌بین قرار می‌دهد. نحوه پوشش مسابقات ورزشکاران کشور از یک‌طرف و استفاده از مجریان مناسب و آشنا به رشته‌های مختلف المپیکی برای گزارش بازی‌ها از طرف دیگر بسیار حائز اهمیت است چون می‌تواند مخاطب قهرکرده با تلویزیون را به آشتی با این رسانه دعوت کند یا لااقل با رو کردن یک برگ برنده مردم را از تماشای بازی قهرمانان ایرانی فراری ندهد.
رسول مهربانی در طول پخش مسابقات المپیک برگ برنده صداوسیما و پدیده این رسانه بود. او در حین گزارش بازی‌های مبینا نعمت‌زاده در تکواندو بسیار مسلط عمل کرد و با هر اوج و فرودش هیجان جاری در مسابقه را به مردم ایران انتقال داد. در واقع این رعایت قواعد گزارشگری‌ست که می‌تواند بدون زیاده‌گویی‌های مرسوم تنها به درون ِ متن و سوژه اصلی نگاه کند و تجربه تماشای بازی‌ها را به نقطه‌عطف موفقیت یک رسانه رسمی بدل سازد.
آداب‌دانی این گزارشگر هم مسئله‌ای نیست که بتوان از آن به‌راحتی گذشت. وقتی نوبت به پخش زنده بازی ناهید کیانی و کیمیای علیزاده رسید، به اختلافات سیاسی دامن نزد و بدون حُب و بغض بازی را -آنهم با صدای گرفته- گزارش کرد و در انتها نیز به هر دوی این ورزشکاران تبریک و خسته نباشید گفت. درصورتیکه می‌توانست این کار را انجام ندهد.
رویه‌ای که در بعضی برنامه‌های صداوسیما برای پوشش مسابقات المپیک در پیش گرفته شده به‌گونه‌ای است که حس خوشایندی به مخاطبان تلویزیونی می‌بخشد. صداوسیما به‌عنوان مرجع رسمی و اصلی پخش مسابقات ورزشی و حتی ساخت برنامه‌های سرگرم‌کننده جای عقده‌گشایی و رفتارهای هیستریک و سلیقه‌ای کارکنان و مجریانش نیست و حداقل برنامه‌های ورزشی با پوشش رسانه‌ای موقر و حرفه‌ای خود می‌توانند نشان دهند که به‌خوبی اهمیت این مهم را درک کرده‌اند.