با مراجعه به میانگین بارش برف و باران در سال گذشته، تنها یک چیز به ذهن متبادر می‌شود؛ فاجعه!
فاجعه کاهش میزان بارش در پاییز و ادامه این کاهش در زمستان 96 علاوه‌بر اینکه منجر به بروز نگرانی‌هایی نسبت به وقوع بحران آب در سال آتی شده است، در زمستان جاری هم تاثیرات زیادی بر اقتصاد پیست‌های اسکی گذاشته و موجب رکود کامل در این بخش شده است.
پیست‌های اسکی در ایران برای آغاز بهره‌برداری نیاز به بارش برف دارند و در سال‌های اخیر با ادامه روند کاهش میزان بارش برف و کوتاه‌تر شدن فصل سرما، زمان بهره‌برداری پیست‌های اسکی از میانگین پنج ماه به زیر سه ماه کاهش پیدا کرده است.
در ایران هم در میان پیست‌های مطرح اسکی که جذب گردشگر ایرانی و خارجی در آنها بیشتر از بقیه پیست‌های کشور است، تنها پیست دربندسر آن هم در یک مسیر و به‌طور محدود به دستگاه‌های تولید برف مصنوعی (برف‌ساز) مجهز شده که استفاده از آن‌هم نیازمند شرایط خاصی است که در این مقاله نمی‌گنجد.
با این حساب و با ادامه روند عدم بارش برف در زمستان، ضرر هنگفتی متوجه پیست‌های اسکی کشور شده است.
این را هم در نظر بگیرید که در کنار پیست‌های اسکی، افراد دیگری با اشتغال موقت به کارهای مختلف، درآمدزایی داشته‌اند که با عدم بهره‌برداری این پیست‌ها، درآمد این افراد هم قطع می‌شود.
مربیان اسکی، رستوران‌های داخل پیست و در مسیر، غرفه‌های اجاره لوازم اسکی، هتل‌ها و... از جمله مشاغلی هستند که با عدم بازگشایی پیست‌های اسکی، ضرر هنگفتی متوجه کسب‌وکار آنها می‌شود. این ضرر آنجا بیشتر نمایان می‌شود که تمام کسب‌وکار این عده تنها در فصل زمستان و منوط به بارش برف و بازگشایی پیست‌های اسکی است.
از طرفی هر روز تاخیر در بازگشایی پیست‌ها نسبت به سال‌های قبل، ضرر قابل توجهی متوجه پیست‌های اسکی می‌کند که با توجه به اینکه تمام گردش مالی پیست‌ها اعم از پرداخت حقوق پرسنل، پرداخت بدهی‌ها، پرداخت هزینه‌های جاری و... از طریق درآمد حاصل از فروش بلیت به اسکی‌بازان و گردشگران تامین می‌شود، باید گفت این ضرر ابعاد گسترده و تبعات بسیار زیادی به همراه خواهد داشت که بیشترین فشار در این میان به قشر کارگر و کم‌درآمد وارد خواهد آمد.
همچنین پیست‌های اسکی خصوصی مانند دربندسر که به صورت سهامی عام اداره می‌شود، در جهت پیشرفت مجموعه خود اقدام به خرید تجهیزات جدید می‌کنند (که با توجه به خرید این تجهیزات از خارج کشور هزینه گزافی به پیست تحمیل می‌کند) و از طرف دیگر باید در پایان سال سود سهام سهامداران خود را پرداخت کنند، که برای پرداخت این هزینه‌ها روی درآمد حاصل از فروش بلیت حساب کرده‌اند.
با این حساب به نظر می‌رسد عدم بازگشایی پیست‌های اسکی یا تاخیر در بازگشایی آنها فشار بسیار زیادی روی مجموعه‌های ورزش‌های زمستانی خصوصی در کشور وارد خواهد آورد که جبران آن با توجه به هزینه‌های جاری و مداوم این پیست‌ها بسیار مشکل خواهد بود.
مشاغل مرتبط با پیست‌های اسکی نیز همچون بسیاری از بنگاه‌های اقتصادی کشور که کسب‌وکار آنها نیازمند شرایط مساعد جوی و نزول باران و برف است، وابسته به بارش برف هستند و با توجه به نبود برف در فصل جاری و ضرر مالی سنگین وارده به این مجموعه‌ها، حمایت و کمک دولت از ضروریات سر پا ماندن آنهاست، به‌خصوص اگر وضع به همین منوال باقی بماند این پیست‌ها حتی در پرداخت حقوق پرسنل خود با مشکل مواجه خواهند شد که در این‌صورت بخش زیادی از مردم که عموما از اهالی بومی و کم‌بضاعت اطراف پیست‌ها هستند، برای تامین مخارج و مایحتاج زندگی خود با سختی روبه‌رو می‌شوند.
از منظری دیگر سالانه حجم زیادی از گردشگران از کشورهای مختلف صرفا جهت استفاده از پیست‌های اسکی ایران وارد کشور می‌شدند که در سال جاری با توجه به اینکه هنوز هیچ‌کدام از پیست‌های مطرح (به غیر از پیست دربندسر که آن‌هم به‌طور محدود بازگشایی شده) افتتاح نشده‌اند، در این بخش شاهد از دست رفتن سرمایه خواهیم بود.
ورزشکاران حرفه‌ای اسکی هم در این میان از ضرر نبود برف در امان نیستند.
با توجه به کمبود بودجه فدراسیون اسکی برای اعزام قهرمانان به کشورهای پر برف، اسکی‌بازان کشورمان باید بدون تمرین به مصاف رقبایی بروند که بیش از 6 ماه در سال به تمرین اسکی مشغولند و این یکی از دلایل نتیجه نگرفتن اسکی‌بازان کشورمان در آوردگاه جهانی است. به‌خصوص که امسال المپیک زمستانی در کره جنوبی برگزار می‌شود و ورزشکاران کشورمان هم در این رقابت‌ها حاضر هستند.
تمام موارد ذکر شده در بالا در شرایطی است که سال به سال از میزان بارش برف کاسته شده و زمان افتتاح پیست‌های اسکی را از اواسط آبان به اوایل دی ماه تقلیل داده و به نظر می‌رسد با گرم شدن جهانی هوای کره زمین و آلودگی بیش ازحد هوای تهران که به مناطق کوهستانی اطراف هم سرایت کرده، کم‌کم باید با برف و اسکی در این مناطق خداحافظی کنیم.
* نویسنده : علی کیا دربندسری روزنامه‌نگار