به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، فواد ایزدی عضو هیات‌علمی دانشگاه تهران نوشت:
فعالیت‌های عملی اروپا به این معناست که مثلا اروپا از آمریکا ذیل قوانین WTO (سازمان تجارت جهانی) به علت جریمه و اعمال محدودیت برای شرکت‌های اروپا از سوی آمریکا با تحریم‌های ثانویه شکایت کند.
امروزه کشورها طبق قوانین بین‌المللی می‌توانند شرکت‌های خود را محدود کنند اما اجازه ندارند شرکت‌های کشورهای دیگر را محدود کنند. اینکه قانونی وضع شود که شرکت‌های کشورهای دیگر چه کنند، با کجا توافق و قرارداد ببندند یا نبندند خلاف قانون است و ذیل همین قانون، اروپاییها باید از آمریکا شکایت کنند.
همان‌طور که از سوی آمریکا علیه ایران مصوبه و قانون صادر شد و اروپا آن را تصویب کرد، کشورهای اروپایی نیز می‌توانند علیه فعالیت‌های ضدایرانی دولت آمریکا در حوزه تحریم‌ها، قانونی تصویب و به این وسیله از شرکت‌های خود در مراوده تجاری با ایران حمایت کنند. به این معنی که اگر شرکت‌های اروپایی طبق قوانین جدید جریمه شدند، دولت کشورهای اروپایی این جریمه را پرداخت کنند. این دقیقا همان کارهای عملی اتحادیه اروپا خواهد بود. تنها در این صورت است که پایبندی اروپا به برجام تایید می‌شود.
اگر اظهارات و سخنان اروپا دوپهلو باشد یعنی برجام را تایید ولی در بحث‌های موشکی با آمریکا هم‌صدایی کند، مشخص می‌شود که بحث حمایت از برجام تنها عملیات روانی است و آنها علاقه‌مند به محدودیت هسته‌ای و پایبندی ایران در برجام هستند و نمی‌خواهند طرف مقابل به تعهدات خود پایبند باشد. امروز آمریکایی‌ها و کشورهای اروپایی در حوزه فولاد با هم اختلاف دارند و اروپاییان آنها را تهدید به جنگ تجاری می‌کنند. حال اگر کشورهای اروپایی این اهمیت را به برجام دهند باید وارد کارهایی عملی شوند که در سطح شعار نباشد.
البته این را باید در نظر داشته باشیم که سابقه اروپاییها در برخورد با ایران خوب نبوده و انتظارمان نباید بالا باشد. نباید طراحی‌های آینده براساس اعتماد به کشورهای اروپایی و باز کردن حساب ویژه برای آنها باشد؛ چراکه سابقه آنها ضعیف بوده است.
اینکه دیپلماسی کشور قوی باشد و در دیپلماسی اروپا، حوزه‌ها و پروژه‌هایی تعریف شود خوب است اما درنهایت اروپاییها این‌طور نشان دادند که زیر فشار آمریکا خم می‌شوند و حالتی که برخی اذعان داشتند برجامی بدون آمریکا خواهیم داشت و با اروپا ادامه می‌دهیم، این حرف قطعا نباید بیان شود چراکه به این معنی است که هم محدودیت‌های هسته‌ای را در قالب برجام و هم تحریم‌های آمریکا را می‌پذیریم و از سوی دیگر تحریم‌های سازمان‌ملل را به‌عنوان تحریم ماشه قبول می‌کنیم. یعنی هم چوب و هم چماق و هم پیاز را می‌خوریم. چرا باید چنین باشد و ما پایبند برجام بمانیم؟
در همین زمینه در وضعیت حرف زدن و اعلام سیاست‌های ما باید دقت و شیفتگی که نسبت به برجام ارائه می‌شد، رفع شود و مدعی مشکلاتی که به دلیل نقض برجام از سوی ترامپ برای ما ایجاد شده، باشیم. باید اعلام کنیم که اگر آمریکایی‌ها خارج شوند ما هم پشت سرشان خارج می‌شویم یعنی نباید طرف مقابل احساس کند که ما وابستگی ویژه‌ای به برجام داریم. حضور هیات‌های اروپایی در تهران بعد از ماه‌های منتهی به برجام تنها عملیات روانی بود. برخی از شرکت‌ها و شخصیت‌های اروپایی با حضورشان در ایران سعی کردند خوراکی ایجاد کنند برای اینکه بگویند اگر این توافق انجام شود این شرکت‌ها می‌آیند در حالی که خیلی از این شرکت‌ها نیامدند و منجر به روابط اقتصادی نشد. برجام خراب شده است و آبرویی که از برجام تعریف کردند رفته است و از این سفرها چیزی عاید کشور نخواهد شد چراکه طرف آمریکایی دشمن ایران است و اگر می‌خواهد اصلاحی در عملکرد مخرب سال‌های گذشته خود داشته باشد همین نکاتی که ابتدا گفتم باید انجام شود.