به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، «چگونه می‌توان ضریب ایمنی اردوهای دانش‌آموزی را افزایش داد؟» این سوالی است که در قالب یک فراخوان توسط وزارت آموزش و پرورش در رسانه‌ها منتشر شده است و به نوعی ندای هل من ناصر این وزارتخانه را در مسیر سیاستگذاری به گوش می‌رساند؛ سوالی که می‌توانست خیلی زودتر و قبل از آنکه هفت دانش‌آموز هرمزگانی در حادثه واژگونی اتوبوس جان خود را از دست بدهند، مطرح و راه‌حلی برای آن اندیشیده شود. سوالی که ذیل تا صدر اقدامات و سیاست‌های وزارت عریض و طویل آموزش و پرورش را از ابتدا تاکنون در این زمینه شبهه‌دار کرده و این فرضیه موجود را باز هم در کشور و بین دستگاه‌ها و مسئولان تقویت می‌کند که تا وقتی کارد به استخوان نرسد و طعم تلخ حادثه و آسیب به کام‌مان ننشیند، نه مدیری به فکر بهبود اوضاع است و نه سازمان و وزارتخانه‌ای در جهت رشد کیفیت گام برمی‌دارد.
این سوال را ابتدا باید از دانش‌آموزان پرسید، چراکه تا آن جایی که ما دانش‌آموز بودیم و تا این جایی که اتوبوس و راننده اتوبوس دانش‌آموزان هرمزگانی را دیدیم، شاید سقف توقعات آنقدر پایین باشد که نیازی به دعوت از جامعه نخبگانی کشور و دست به دامن فعالان و صاحب‌نظران این عرصه توسط وزارت آموزش و پرورش شدن، نباشد. مثلا توقعات می‌توانست این باشد و بود که ساعات انتهایی شب و نزدیک به صبح را از برنامه‌ریزی مدارس و مسئولان اردوها برای حرکت خودروی حامل دانش‌آموزان فاکتور بگیریم، یا این باشد که یک خودروی مناسب و سالم در اختیار مدارس و دانش‌آموزان قرار بگیرد یا این باشد که یکی از همان رضایتنامه‌ها و تعهدنامه‌ها که به خانواده دانش‌آموزان داده شد، به راننده اتوبوس هم داده می‌شد تا متعهد شود که نمی‌خوابد و نتیجه همه اینها این می‌شد که الان هفت خانواده داغدار نبودند و هفت نیمکت از کلاس مدرسه هرمزگانی‌ها خالی نبود.
فارغ از این شاید‌ها و ای کاش‌ها و آمال و آرزو‌ها، اما این سوال که توسط معاونت پرورشی و فرهنگی وزارت آموزش و پرورش خطاب به تمامی صاحب‌نظران عرصه تعلیم و تربیت خصوصا فرهنگیان شاغل و بازنشسته منتشر شد، چندین شبهه و سوال دیگر را در ذهن برمی‌انگیزد.
وزارتخانه‌ای با این وسعت از نیروها و امکانات مختلف چرا تا به حال در مسیر رفع نواقص برگزاری اردوها گام برنداشته است؟ همگان شاهد بودیم و هستیم که بعد از رخ دادن یک حادثه خیل عظیمی از مسئولان و مردم عادی در جهت تحلیل این اتفاقات توضیح و تفسیر ارائه می‌کنند. آیا این افراد و امکانات پیش از اینها وجود نداشتند؟ یا اینکه دغدغه‌ای در این مسیر وجود نداشته است؟
موضوع دیگر اینکه وزیر آموزش و پرورش چندی پیش از تدوین آیین‌نامه اردوی دانش‌آموزان با ضریب ایمنی بالا خبر داد و با نوید این موضوع که گزارش آنچه در حیطه وظایف آموزش و پرورش است، اوایل مهرماه آماده می‌شود تا برای سال تحصیلی جدید آیین‌نامه جدید اردوها با ایمنی بالاتر تهیه و اردوهای دانش‌آموزی ساماندهی شود. با این سخنان و وعده‌ها چیزی که در سیزدهمین روز از آغاز سال تحصیلی عاید دانش‌آموزان و رسانه‌ها شد، این سوال بود «چگونه می‌توان ضریب ایمنی اردوهای دانش‌آموزی را افزایش داد؟»
با این تفاسیر و این سیر اقداماتی که پس از حادثه اتوبوس دانش‌آموزان هرمزگانی در ابتدا آغاز شد و وعده‌هایی که ناشی از احساسات جو زده آن دوران بود تا الان و این فراخوان وزارت آموزش و پرورش می‌توان گفت کاستی‌ها و نقص‌های موجود در سیاست‌های خرد و کلان وزارتخانه آموزش و پرورش باز هم در حال امحا و حل شدن در بی‌مسئولیتی و سهل‌انگاری‌هایی است که در انتها دودش فقط و فقط به چشم دانش‌آموزان و مخاطبان اصلی این وزارتخانه خواهد رفت و گرهی باز نخواهد شد.