پس از گذشت بیش از دو سال بالاخره دود سفید بر فراز پارلمان لبنان برخاست. پارلمان در چهل و ششمین نشستش توانست لبنان را از بن‌بست سیاسی خارج کرده و رئیس‌جمهوری را برای این کشور کوچک اما استراتژیک انتخاب کند.  میشل عون بر مسندی تکیه خواهد زد که پیش از وی میشل سلیمان آن را رها کرده بود و لبنان را در میانه درگیری‌ها و تنش‌های حزبی به حال خویش رها کرد. پس از انتخاب عون، 20 گلوله پرتاب شد، پرچم لبنان هم بر فراز کاخ ریاست‌جمهوری و هم خانه عون برافراشته شد، لبنانی‌ها که روزشان را با موسیقی حماسی آغاز کرده بودند برای پایان این بی‌ثباتی سیاسی جشن گرفتند و در حالی که تصاویر عون را در دست داشتند به خیابان‌ها آمدند. پارلمان لبنان شاهد رقابت دو چهره بود، دو چهره‌ای که هرکدام رهبری یک جریان سیاسی را برعهده داشتند. «میشل عون» و «سلیمان فرنجیه»، اولی رهبر حزب جریان آزاد ملی و دومی رهبر جریان المرده.   عون و فرنجیه، هر دو از چهره‌های نزدیک به جریان مقاومت و حزب‌الله لبنان هستند، هرچند مواضع‌شان نسبت به سوریه اندکی با یکدیگر متفاوت است. با این حال عون از حمایت بیشتر جریان مقاومت برخوردار بود. پارلمان لبنان 128 کرسی دارد. عون در مرحله اول نتوانست اکثریت آرا را به خود اختصاص دهد، دو سوم آرا، یعنی 86 رای موافق. به همین دلیل فرآیند انتخابات به دور دوم کشید و عون برای ورود به کاخ بعبدا توانست آرای لازم را به دست آورد. همان نتیجه‌ای که بسیاری از تحلیلگران آن را پیش‌بینی کرده بودند.  انتخاب رئیس‌جمهوری لبنان از دو منظر با اهمیت بود. انتخاب نماینده، جریان مقاومت اسرائیل و عربستان را سرافکنده کرده، دو بازیگری که در این دو سال و اندی که لبنان از بی‌ثباتی سیاسی رنج می‌برد از هر ابزاری برای ایجاد تنش سیاسی در این کشور یا قدرت گرفتن چهره‌های نزدیک به خود، از هیچ تلاشی دریغ نکردند. اما زمانی که سعد الحریری، رهبر جریان مستقبل، کسی که از وی تحت عنوان چهره‌ای نزدیک به ریاض یاد می‌شد در برابر عون سرتسلیم فرود آورد و فضای رقابت را ترک کرد، ریاض طعم تلخ شکست را به خوبی تجربه کرد. مطمئنا انتخاب فردی چون عون، نماینده حزب‌الله به‌عنوان رئیس‌جمهوری لبنان برای رژیم اسرائیل هم گران تمام شده است.  از منظری دیگر، توافق تشکیلات و احزاب مختلف لبنان با نامزدی میشل عون برای ریاست‌جمهوری، نکته‌ای مثبت است و نشان می‌دهد احزاب این کشور پس از گذراندن یک دوره تنش در جست‌وجوی ثبات سیاسی‌اند. با این موضوع به باور بسیاری از تحلیلگران، عون راه دشواری در پیش دارد، کشوری که بیش از دو سال است روی دولت به خود ندیده، از بی‌قانونی رنج برده و درگیر بحران اقتصادی است.  به عقیده ماها یحیی، مدیر بخش مطالعات خاورمیانه بنیاد کارنگی، انتخاب سیزدهمین رئیس‌جمهوری لبنان، طبیعتا اتفاقی مبارک است، اما عون هم از یک طرف باید خود را برای تنش‌های سیاسی بعدی آماده کرده و هم خواسته‌ها و انتظارات لبنانی‌ها را برآورده کند. اولین چالشی که عون مطمئنا با آن دست به گریبان خواهد شد، تشکیل دولت است، خوان اول از هفت خوانی که ر‌ئیس‌جمهوری جدید لبنان باید از آن بگذرد.