28 شهریور شاید یکی از روزهایی باشد که در تاریخ معاصر ایران کمتر به آن پرداخته شده است. روزی که اتفاق مهمی در سال 1335 به وقوع پیوست. سه سال پس از کودتای 28 مرداد 1332 و در روزهای پس از هیاهوی حزب توده، دولت ایران تصمیم گرفت لایحه تاسیس سازمان اطلاعات و امنیت کشور (ساواک) را که در شورای وزیران تصویب شده بود، روانه مجلس شورای ملی کند. نکته عجیب درباره این لایحه آن بود که هر چند در اسفند 1335 به تصویب مجلس شورای ملی رسید اما تا زمان اجرای این قانون تقریبا دو سال طول کشید و ساواک به طور رسمی در سال 1337 تاسیس شد. پیش از ساواک، اطلاعات شهربانی پیگیری مسائل امنیتی را بر عهده داشت.
ساواک به تدریج و تا پایان حکومت پهلوی ارکان خود را کامل کرد، به گونه‌ای که در زمان پیروزی انقلاب اسلامی، شامل 9 اداره کل می‌شد که اداره سوم آن یا اداره امنیت داخلی همان اداره‌ای بود که در سال‌های انقلاب اسلامی به عنوان مخوف‌ترین اداره کل ساواک شناخته شد و به شدیدترین شکل ممکن با مخالفان حکومت برخورد می‌کرد.
در پی تاسیس ساواک، تیمور بختیار، فرماندار نظامی تهران رئیس آن شد و کارکنان فرمانداری را هم که عمدتا درجه‌دار ارتش (گروهبان و استوار) بودند به آنجا منتقل کرد. درباره ساواک حرف‌های بسیاری گفته شده است اما در ابتدای شکل‌گیری این سازمان بحثی درباره این سازمان به میان آمد که شاید بهترین تفسیر ممکن برای آنچه در ادامه اتفاق افتاد، باشد: «با این ماموران و کارکنان، سنگ نخست ایجاد این سازمان حساس و مهم کج گذارده شده است و طولی نخواهد کشید که به یک ماشین ناراضی‌تراشی و پرونده‌سازی تبدیل خواهد شد.»