1 - درباره انتخاب علی کریمی به‌عنوان دومین دستیار ایرانی کارلوس کی‌روش چه می‌توان گفت غیر از اینکه این یک بازی چند سر برد برای فوتبال ملی ایران بود. در روزهایی که علی کفاشیان از همه سو، چه اعضای مجمع و چه افکار عمومی بابت عملکردش در فدراسیون فوتبال به‌خصوص بعد از افتضاح تیم ملی امید در اینچئون تحت فشار شدید قرار دارد، انتخاب علی کریمی به‌عنوان دستیار دوم تیم ملی که با نظر مثبت و استقبال کی‌روش هم همراه بود می‌تواند برای مدتی سروصداهای اطراف آقای رئیس را که مدتی است خنده بر لب‌هایش ماسیده دور کند! حالا علی کفاشیان می‌تواند برای مدتی نفسی به راحتی بکشد و کسی از او مثلا درباره علت کم آوردن شاگردان وینگادا در مقابل بازیکنان شکم برآمده! ویتنام نپرسد، چراکه نام بزرگ علی کریمی و سمت جدیدش در فوتبال ایران همه چیز را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. برای «علی کفاشیان نائینی» چه سنگری محکم‌تر از آقای جادوگر که مانند پاییز 78 و انتخاب علی دایی به‌عنوان سرمربی آن زمان تیم ملی، پشت نامی بزرگ سنگر بگیرد؟! از آقای رئیس که بگذریم تیم ملی فوتبال ایران از همان زمان که کارلوس کی‌روش را روی نیمکتش دید نیازش به داشتن یک مربی ایرانی که نامی بزرگ را نیز با خود یدک بکشد و بتواند به نوعی مکمل آقای سرمربی و البته مورد اعتماد او باشد، فریاد زد.  به این ترتیب فدراسیون دست کی‌روش را در انتخاب دستیاران هموطنش باز گذاشت و به منصوریان و آقاجانیان به‌عنوان آنالیزورهای ایرانی تیم ملی اکتفا کرد و بعدها این مجید صالح بود که چند صباحی توانست سمت دستیار ایرانی کی‌روش را تا قبل از شروع جام جهانی برزیل یدک بکشد.
 2 – درباره شخص علی کریمی نشستن کنار کارلوس کی‌روش به‌عنوان مربی ایرانی تیم ملی بهترین اتفاق ممکن بود، آن هم در کمترین فاصله زمانی از اعلام رسمی خداحافظی قطعی از مستطیل سبز و بدون شرکت کردن در یک کلاس سطح پایین مربیگری. تجربیات اندوخته شده ملی علی کریمی از پاییز 1377 تا روزهایی که کاپیتان تیم کی‌روش بود آنقدر هست که مرد پرتغالی به طرفه‌العینی جایگاه فنی نفر دوم تیم ملی را به او تعارف بزند و به این ترتیب اولین کلاس مربیگری غیررسمی برای «علی کریمی‌پاشاکی» که هنوز عرق دوران بازیگری‌اش خشک نشده استارت بخورد و آرام‌آرام شاید شاهد این باشیم که سرمربی آینده و ایرانی تیم ملی ایران برای جام جهانی 2018 در کنار کی‌روش آبدیده شود.
3 – وحید هاشمیان، مهدی مهدوی‌کیا، علی کریمی، فرهاد مجیدی و جواد نکونام. نسل ستاره‌های نیمه دوم دهه 70 فوتبال ایران آرام‌آرام میل و اشتیاق‌شان را برای به دست گرفتن عنان نیمکت‌های پرحاشیه ملی و باشگاهی نشان می‌دهند و علی کریمی را باید سردمدار این عده دانست که نکونام بی‌شک آخرین و محتمل‌ترین آنهاست. کسی که اگر مانند علی دایی فکر نکند، شاید تا دو، سه سال دیگر او هم کریمی دیگری برای تیم ملی فوتبال ایران باشد. راهی که هاشمیان و مهدوی‌کیا چند صباحی است آغاز کرده‌اند.