سال‌های سال است که وقتی به روزهای اول سال نو میلادی می‌رسیم به یاد تیم آرارات و ارامنه فوتبال ایران صفحه درمی‌آوریم و ویژه‌نامه منتشر می‌کنیم و با بزرگان فوتبال ارامنه مصاحبه می‌کنیم. از آندرانیک اسکندریان گرفته تا ویگن زینعلی و ژورس غازاریان و مارکارآقاجانیان و آندرانیک تیموریان و خیلی‌های دیگر. همه از سال‌های شکوه آرارات می‌گفتند و آه می‌کشیدند و افسوس می‌خوردند. باور کنید امسال سراغ هرکس رفتیم زیاد دل و دماغ نداشت. خودشان هم خسته شده بودند، از اینکه سال‌های سال است که می‌گویند و افسوس می‌خورند و روی صفحات یک می‌روند اما انگار نه انگار. هیچ فایده‌ای ندارد. نه باشگاه آرارات احیا می‌شود و نه کسی پیگیر وضعیت این باشگاه ریشه‌دار می‌شود و نه هیچ اتفاقی می‌افتد. اینکه می‌گوییم خود آراراتی‌های قدیمی خسته شده‌اند یعنی اوج فاجعه برای فوتبال ارامنه. فوتبالی که دیگر هیچ اثری از آن دیده نمی‌شود. بسیاری از فوتبالیست‌های قدیمی باشگاه آرارات قبول دارند که آندرانیک تیموریان آخرین بازیکن از آخرین نسل طلایی فوتبال ارامنه است و احیای این باشگاه به انقلاب نیاز دارد؛ نیازی که البته به نظر خود آراراتی‌ها و کسانی که در این باشگاه هستند، دیده نمی‌شود. تیمی که با خرید امتیاز یک تیم لیگ دسته یک استان تهران سعی کرد به‌نوعی به فرآیند ورود به فوتبال حرفه‌ای برگردد، اما نبود بازیکنان خوب و عدم استعدادیابی و راه سختی که تا فوتبال حرفه‌ای باید طی می‌شد، حتی در همین سطح پایین فوتبال هم باعث سقوط آرارات شد. به نظر می‌رسد مشکلات باشگاه آرارات، کاملا مدیریتی است و البته به اسپانسرهای باشگاه هم ربط دارد. آراراتی‌ها به نظر می‌رسد که هیچ اسپانسری هم ندارند. دردناک‌تر از همه اینها، مهاجرت بازیکنان ارامنه ایرانی به کشور ارمنستان است. بازیکنان خوب فوتبال ارامنه به ارمنستان می‌روند و آنجا فوتبال بازی می‌کنند و البته تابعیت این کشور را هم می‌گیرند. شاید در این باره به یک بازنگری احتیاج داشته باشیم. درواقع کانون‌های استعدادیابی باید تشکیل شود تا مانع از مهاجرت بازیکنان خوب فوتبال ارامنه شود. فکرش را بکنید که اگر چند بازیکن مثل آندرانیک تیموریان در این چند سال اخیر مهاجرت کرده باشند، چه استعدادهایی را از دست داده‌ایم.