پروفسور دیئی یانگ، استادیار رشته علوم کامپیوتر : نیاز به حرکت آگاهانه‌تر به‌سوی توسعه سامانه‌های هوش مصنوعی که قادر به خلق منافع پایدار و بلندمدت باشند، امروز بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شود. تشدید رفتارهای چاپلوسانه در مدل‌های زبانی بزرگ، گسترش کاربست آن‌ها در حوزه‌های سلامت روان و همراهی عاطفی و اثرگذاری فزاینده هوش مصنوعی بر تفکر انتقادی و مهارت‌های بنیادین انسانی، همگی نشان می‌دهند در نقطه‌ای تعیین‌کننده برای بازاندیشی ایستاده‌ایم؛ نقطه‌ای که در آن باید به‌روشنی مشخص کنیم از هوش مصنوعی دقیقاً چه می‌خواهیم و با چه سازوکارهایی می‌توان به آن دست‌یافت. از منظر شخصی، ضرورت تمرکز بر طراحی سامانه‌های هوش مصنوعی انسان‌محور بیش‌ازپیش برجسته است؛ سامانه‌هایی که صرفاً از حیث فنی پیشرفته نباشند، بلکه با شیوه‌های اندیشیدن، تعامل و همکاری انسان‌ها پیوندی معنادار برقرار کنند. تحقق چنین هدفی مستلزم عبور آگاهانه از منطق بهینه‌سازی کوتاه‌مدت برای افزایش مشارکت یا رضایت آنی کاربران است و جایگزین‌کردن آن با توجه به پیامدهای بلندمدت تعامل انسان و هوش مصنوعی بر رشد، توانمندی و رفاه کاربران. ما به سامانه‌هایی نیاز داریم که ظرفیت‌های انسانی را تقویت کنند، نه آنکه به‌تدریج جایگزین یا تضعیفشان سازند. این اصل باید از همان مراحل اولیه طراحی و توسعه در کانون توجه قرار گیرد، نه آنکه بعدها و به‌صورت پسینی، ذیل عنوان کلی و مبهم «هم‌ترازی» به آن پرداخته شود.