آنژل کریستین،عضو ارشد مرکز HAI و استادیار رشته ارتباطات:  بیلبوردهای سانفرانسیسکو گویای وضع فعلی‌اند: «هوش مصنوعی، همه‌جا؛ برای همه چیز؛ در تمام اوقات». لحن نسبتاً شیداگونه این تبلیغات، به‌خوبی حجم امیدها و سرمایه‌گذاری‌های عظیمی را نشان می‌دهد که بر دوش هوش مصنوعی مولد و عامل‌های هوشمند گذاشته شده است. تا اینجا، بازارهای مالی و غول‌های فناوری بی‌هیچ تردیدی روی هوش مصنوعی شرط‌بندی کرده‌اند؛ با تزریق مقادیر نجومی سرمایه و نیروی انسانی و ساخت زیرساخت‌های محاسباتی غول‌آسا برای تداوم رشد آن. اما نشانه‌هایی در حال ظهور است که حکایت از محدودیت‌ها دارد؛ این را که هوش مصنوعی لزوماً همه آن وعده‌هایی را که به آن منتسب است، محقق نخواهد کرد، حتی در برخی موارد، شواهدی از گمراه‌سازی، کاهش مهارت انسانی و آسیب‌های واقعی به چشم می‌خورد. افزون بر این، داده‌ها نشان می‌دهند توسعه فعلی هوش مصنوعی با هزینه‌های زیست‌محیطی سنگینی همراه است. انتظار دارم در ادامه، با واقع‌گرایی بیشتری نسبت به توان واقعی هوش مصنوعی مواجه شویم. هوش مصنوعی برای برخی وظایف و فرایندها ابزاری درخشان است و برای برخی دیگر، مسئله‌ساز. نمونه روشن آن، دانشجویانی هستند که بدون خواندن متون، پایان‌نامه می‌نویسند. در بسیاری از موارد، اثر هوش مصنوعی نه انقلابی، بلکه متوسط خواهد بود، یعنی اندکی افزایش بهره‌وری و خلاقیت در این‌سو و قدری کار اضافی و ملال‌آور در آن سو. آنچه بیش از همه امیدوارکننده است، حرکت به سمت مطالعات تجربی دقیق‌تر و جزئی‌تر درباره این پرسش ساده، ولی اساسی است که هوش مصنوعی دقیقاً چه کاری را می‌تواند انجام دهد و چه کاری را نمی‌تواند؟ این لزوماً به معنای ترکیدن حباب نیست، اما به‌احتمال زیاد، این حباب دیگر قرار نیست خیلی بزرگ‌تر از این شود.