مرتضی کامل‌نواب، دبیر کل جمعیت پیشرفت و عدالت هم که در این جلسه حاضر بود، معتقد بود رفتار اصولگرایان در مقابل اصلاح‌طلبان عاقلانه‌تر بود و اصلاح‌طلبان بیشتر روی توقعات سیاسی ایستادند: «اشتراک نظری بین بخش قالبی از صحبت‌‌ها وجود داشت و آن ضرورت توجه دولت به وضعیت معیشت مردم و اقتصاد کشور بود. این بخش مشترک در نوع خود جالب توجه بود؛ یک اتفاق نظر نسبی در رابطه با مسئله اصلی وجود داشت. با این حال، جریان اصلاحات، مثل آقای شکوری‌راد نکاتی را در رابطه با مطالباتی که اصلاحات از تعیین آقای پزشکیان یا معرفی پزشکیان به‌عنوان یکی از نامزد‌های این جریان در انتخابات داشته است، مطرح کرد.  خانم منصوری به‌عنوان جریانی که حزب سیاسی حامی آقای رئیس‌جمهور در انتخابات بودند، هم نکاتی را به همین ترتیب مطرح کرد.
نکته جالب آنکه بیشتر جریان اصولگرا و انقلابی بودند که از سیاست‌‌ها و رویکرد‌های کلی دولت و اراده دولت برای حل مسائل متناسب با رویکرد‌های سیاسی خودشان، حمایت کردند. اصلاح‌طلبان متناسب با رویکرد‌های سیاسی خودشان، بیشتر انتظارات و توقعات خود را مطرح کردند. جریان انقلابی، علی‌رغم مطالبات مردم، از جمله بحث معیشت، اصلاح و ترمیم کابینه که به‌صراحت مطرح شد. اما نکات جریان اصلاحات بیشتر ناظر بر انتقادات سیاسی، نسبت به آقای رئیس‌جمهور بود. با این حال حمایتی که به طور کلی صورت گرفت، از جمله اینکه آقای بادامچیان اعلام حمایت کردند، گفتند ما حاضریم به دولت کمک کنیم، هرجا که دولت نیاز به کمک دارد. بنده عرض کردم ما با سیاست‌‌های اصولی و رویکرد‌های کلان آقای رئیس‌جمهور همراهیم و دفاع می‌کنیم، اما انتقاد نسبت به عملکرد وزارتخانه‌‌های ضعیف برقرار است. آقای روح‌الامین هم به همین ترتیب. 
نکته این است که برخلاف تصور اولیه، حمایت اصولی و کلان جریان انقلابی از رویکرد‌ها و سیاست‌‌های رئیس‌جمهور بیشتر از جریان اصلاحات بوده است.» 
کامل‌نواب در مورد اینکه چقدر برگزاری این جلسات نتیجه‌بخش است، هم توضیح داد: «نفس اینکه آقای رئیس‌جمهور وقتی را اختصاص می‌دهند و پای صحبت فعالان سیاسی و دبیران احزاب سیاسی می‌نشینند، اتفاق ارزشمندی است که باید رخ دهد؛ اما آنچه این زحمت را تکمیل می‌کند، ترتیب اثر دادن به بعضی نقطه‌نظرهاست. اگر جلسه و گفت‌وگو با فعالان سیاسی کشور اعم از پایگاه سیاسی، تبدیل بشود به یک جلسه نمادین و تشریفاتی کفایت نمی‌کند. فعالان سیاسی یا احزاب سیاسی منطقا گروه‌‌ها و جریان‌‌هایی هستند که برای اداره کشور و حکمرانی ایده‌‌هایی دارند. ا‌گراین ایده‌‌ها به معنی درست شنیده نشود و از بخشی که قابل استفاده است استفاده نشود، جلسات تشریفاتی می‌شود. 
برای پرهیز از این رویکرد، لازم است سازوکار ارتباطی نزدیک‌تری با فعالان سیاسی کشور شکل بگیرد؛ چه در سطح استان‌‌ها از طریق ارتباط استانداران با فعالان سیاسی و چه در سطح ملی از مسیر ارتباط مستقیم رئیس‌جمهور یا بخش‌‌های مرتبط، مانند وزارت کشور و معاونت سیاسی نهاد ریاست‌جمهوری، با احزاب و دبیران آن‌‌ها. 
این می‌تواند برای شنیدن دیدگاه‌‌های متفاوت و جمع‌آوری نظرات و ایده‌‌های مختلفی که در زمینه حکمرانی مطرح است، مثبت باشد. 
در واقع هرکدام از افرادی که دور این میز نشستند، به نوعی ادعای حکمرانی در سطح کلان کشور و منطقه را دارند. از این جهت، اگر رئیس‌جمهور بخواهد دیدگاه بدیل و نظرات متنوعی را برای حکمرانی بشنوند، این جمع می‌تواند مؤثر باشد. اما اینکه این جلسه تبدیل به یک نشست سالانهِ شکلی، استماع و گفت‌وگو شود، نمی‌تواند ما را به مقصودی که داریم، برساند.»