احسان طاهری، دانشجوی دکترای مهندسی پزشکی دانشگاه آزاد واحد تهران مرکزی است که حدود یک سال و نیم سابقه حضور در طرح دستیاری آموزشی و تدریس در مقطع کارشناسی را در کارنامه خود دارد. او پیش از ورود به طرح دستیاری، دبیر انجمن مهندسی پزشکی بوده و عضو بنیاد ملی نخبگان است. علاقه شخصی به تدریس و هدف‌گذاری برای ورود به هیئت‌علمی، انگیزه اصلی او برای پیوستن به طرح بوده است. طاهری توضیح می‌دهد علاقه به تدریس و آموزش، همراه با هدف‌گذاری برای ورود به هیئت‌علمی و فعالیت‌های پژوهشی، دلیل اصلی ورودش به طرح دستیاری بوده است. او معتقد است تجربه تدریس در دوران دکتری، اثرگذاری علمی و پژوهشی فرد را بهبود می‌بخشد و زمینه و مقدمه‌ای برای ورود به جامعه هیئت‌علمی است. او در طول چهار ترم حضور در طرح، دوره‌های آموزشی حضوری و مجازی گذرانده است؛ از جمله دوره‌ای مجازی در سامانه کاتب، دوره حضوری «اندیشه‌های تمدن‌ساز» و دوره چهارساعته در طرح اعتلا. او از همان ابتدا تحت نظارت استاد راهنما (استاد پشتیبان) بوده و در این مدت نیز به دو شکل مورد ارزیابی قرار گرفته است. ابتدا ارزیابی‌ها شامل گزینش است که توسط دانشگاه آزاد انجام شده و دوم ارزیابی‌هایی است که هر ترم توسط دانشجویان انجام می‌شود. به گفته طاهری، طرح دستیاری دانشگاه آزاد بسیار موفق و کارآمد است، زیرا دستیاران از خود بدنه دانشگاه انتخاب می‌شوند و با مسائل روز دانشگاه و نیاز‌های دانشجویان آشنا هستند. تفاوت این طرح با سایر دانشگاه‌ها، حضور دستیاران در بدنه دانشگاه و امکان تعامل مستقیم و به‌روز با دانشجویان است. او می‌گوید: «تفاوت این طرح در دانشگاه آزاد با سایر دانشگاه‌ها بیشتر در نحوه انتخاب اساتید مشهود است. در بسیاری از دانشگاه‌ها، اساتید مدعو باید عضو هیئت‌علمی دانشگاه دیگری باشند یا حداقل مدرک دکترا را کامل کرده باشند و پس از گذراندن یک دوره مربیگری، بتوانند به‌عنوان استاد فعالیت کنند. این روند باعث می‌شود اگر استاد در زمینه‌های پژوهشی چندان فعال نباشد، به‌روزرسانی علمی و تجربه عملی او کاهش یابد، همچنین چنین استادانی معمولاً بخشی از بدنه اصلی دانشگاه نیستند و با محیط و فرهنگ دانشگاه کمتر آشنا هستند، بنابراین ایجاد هماهنگی و سازگاری در فرآیند آموزشی زمان‌بر است و ممکن است تأثیرات منفی بر کیفیت آموزش و تجربه دانشجویان داشته باشد. در مقابل، در طرح دستیاری دانشگاه آزاد، اساتید از بدنه داخلی دانشگاه و خود دانشجویان در حال تحصیل انتخاب می‌شوند که هم به‌روز بودن علمی آن‌ها کمک می‌کند و هم آشنایی بیشتری با محیط و فرهنگ دانشگاه دارند. این ویژگی باعث می‌شود اجرای برنامه آموزشی سریع‌تر و مؤثرتر باشد و تجربه آموزشی برای دانشجویان کارآمدتر شود.» این دستیار آموزشی در ادامه به چالش‌ها اشاره می‌کند. یکی از مهم‌ترین چالش‌ها بحث بیمه و صدور گواهی تدریس است، زیرا فردی که به‌عنوان استاد در طرح فعالیت می‌کند، باید در طول دوره مدرکی از سوی دانشگاه دریافت کند که نشان‌دهنده حضور و تدریس او باشد. چالش دیگر مربوط به مسائل مالی و شهریه‌ها بود. هرچند به گفته او طبق آخرین بخشنامه، این مشکل تا حد زیادی رفع شده و حق‌التدریس‌ها به روز شده است. طاهری در پایان توصیه‌ای برای دستیاران آموزشی جدید و دانشجویان دکترایی که قصد ورود به این حوزه را دارند، ارائه داد. او معتقد است کسانی که علاقه‌مند به تدریس و اشتراک‌گذاری علم هستند، بدون درنظرگرفتن جنبه مالی، باید وارد این طرح شوند. به گفته او، طرح دستیاری آموزشی فرصت بسیار خوبی برای دانشجویانی زیرا می‌توانند از نزدیک با محیط دانشگاه و فرایندهای تدریس آشنا شوند و تجربه ارزشمندی کسب کنند. او همچنین پیشنهادهایی برای بهبود طرح مطرح کرد. اولین مورد، بهبود فرایند صدور مدارک و گواهی‌های تدریس است؛ به‌طوری‌که گواهی یک سال گذشته به‌اندازه کافی اعتبار نداشته باشد و لازم است سیستم صدور مدارک به‌روزرسانی شود. دومین مورد، مربوط به حق‌التدریس برای کاهش شهریه‌هاست که به گفته وی، بهتر است به‌روز شود تا کارایی بیشتری داشته باشد. علاوه بر این، او اشاره کرد برخی امکانات (مانند پارکینگ اساتید) در اختیار دستیاران آموزشی کمتر از استادان اصلی قرار می‌گیرد؛ اما این مسائل قابل‌چشم‌پوشی است و نباید مانع ورود علاقه‌مندان به این حوزه شود.