حسام آبنوس، نویسنده: «سووشون» نوشته سیمین دانشور رمان پرمخاطبی است ولی این پرمخاطب بودن به این معنا نیست که اقتباس ساختن از آن هم کار راحتی است. رمان مملو از حدیث نفس است و ساخت اقتباسی تصویری از چنین اثری که تک‌گویی درونی دارد کار هر کارگردانی را سخت می‌کند. البته نباید فراموش کرد در صورت پایبند بودن به نسخه اصلی در یک فیلمنامه جدید، هیچ کاری نشدنی نیست ولی اینکه نعل به نعل کاری را تبدیل به تصویر کنیم به معنی پایبندی به اصل اثر نیست. کاری که آبیار تلاش کرده انجام دهد ولی در عمل چیزی که به تماشا می‌نشینیم اثری سرگردان است. نرگس آبیار در ساخت این سریال به‌زعم نگارنده با یک شکست در کارنامه‌اش روبه‌رو شده و نتوانسته رضایت مخاطبانش را جلب کند. سریالی که به دلیل غلبه فضای تک‌گویی جاری در سراسر اثر مکتوب در اثر تصویری موفق نشده به تصویر در بیاید و بیننده احساس سردرگمی و گیجی دارد. در واقع او تلاش کرده با کمک امکانات فنی مثل دوربین روی دست این حالت تک‌گویی و حدیث نفس شخصیت زری را به مخاطب القا کند ولی جز سرگیجه دستاوردی نداشته و بیننده را دچار این حس کرده است. سیمین دانشور در این رمان که یکی از رمان‌های پیش‌رو در ادبیات داستانی ایران در زمانه خودش محسوب می‌شد به عنوان اولین زن داستان‌نویس با این اثر جایگاه خود را تثبیت کرد و سال‌هاست به عنوان یکی از آثار پرخواننده داستان فارسی مطرح است. اثری که سویه‌های ضداستعماری در خود دارد و خواننده به دلیل ویژگی‌های زنانه در شخصیت زری با آن ارتباط زیادی برقرار می‌کند، توانسته توجه مخاطبان مختلف را به خود جلب کند و این اثر را که بیش از نیم‌قرن از انتشار آن می‌گذرد تبدیل به اثری ماندگار در جهان داستان فارسی کند. اما این ماندگاری و اقبال مخاطبان به این رمان به این معنا نیست که این اثر می‌تواند تبدیل به یک اثر تصویری موفق شود. اساساً تولید اقتباس سینمایی از آثار ادبی یکی از چالش‌های قالب تصویر است و موارد زیادی می‌توان نام برد که کارگردان‌های مشهور در تولید اقتباس سینمایی از یک اثر ادبی ناموفق بوده‌اند یا به اوج آن اثر در بازنمایی تصویری دست نیافته‌اند. به همین خاطر اقتباس آزاد و روایت‌های غیرمتعهد به اصل اثر راهکاری است که بسیاری برای فرار کردن از این تله از آن استفاده می‌کنند و از قضا موفق هم می‌شوند. نرگس آبیار می‌توانست این اثر «مشهور» را در یک برداشت آزاد تبدیل به نسخه‌ای تصویری کند تا هم پشتوانه مکتوب اثرش را مستحکم کند هم تماشاچی را دچار سرگیجه نکند