حسین مهدی‌زاده، عضو هیئت علمی فرهنگستان علوم اسلامی قم: با قهرمانی همزمان تیم‌های کشتی آزاد و فرنگی ایران در مسابقات جهانی ۱۴۰۴، یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای تاریخ کشتی ایران رقم خورد. این موفقیت نه‌تنها نشان‌دهنده توان فنی و مدیریتی تیم‌های ملی است، بلکه حاصل تلاش و برنامه‌ریزی بلندمدت رئیس فدراسیون کشتی، در دوران مسئولیت علیرضا دبیر است. دبیر با شعار «بازگشت کشتی ایران به قله‌های جهانی و بازگرداندن فکر جهانی به کشتی ایران» آمد و نشان داد که درک فنی و مؤثری از مکانیزم رسیدن به این هدف دارد.
علیرضا دبیر، قهرمان المپیک و رئیس فعلی فدراسیون کشتی، از ابتدای ریاستش در سال ۱۳۹۸ نشان داد که نگاه او به کشتی فراتر از یک فعالیت صرفاً ورزشی است. مدیریت او بر پایه سه محور اساسی بنا شده است:
1- استعدادیابی گسترده و عمیق: دبیر با توجه به مناطق محروم و استان‌های کمتر فعال، کشتی را به یک ورزش مردمی‌تر تبدیل کرد.
2- ساخت زیرساخت‌های فنی و فرهنگی: او نه‌تنها به ارتقای امکانات و مربیان توجه کرد، بلکه تلاش کرد روحیه پهلوانی و بروز مذهبی را در کشتی‌گیران تیم ملی تقویت کند و دانش تمرین و روان‌شناسی ورزش را عمیقاً جدی بگیرد.
3- استقامت در باورهای مذهبی و انقلابی: دبیر در سال‌های مدیریت خود، چه در شورای شهر و چه در فدراسیون، بر ارزش‌های مذهبی و انقلابی تأکید داشته است. او در سخت‌ترین بحران‌ها، از جمله اتفاقات داخلی پس از سال ۱۴۰۱ و جنگ با اسرائیل در خرداد ۱۴۰۴، هیچ‌گاه محافظه‌کار نشد و از بیان مواضع مذهبی و انقلابی خود عقب‌نشینی نکرد.
ایرانیان به‌صورت سنتی در یک‌صد سال اخیر به دو گروه استقلال‌گراها و توسعه‌گراهای غرب‌گرا تقسیم می‌شوند. استقلال‌گراها به دنبال تولید پیروزی و افتخار بومی هستند که فرهنگ ایران-اسلامی با تدبیر فنی تلفیق شود و آن را خلق کند، اما توسعه‌گراها حتی اگر قدرت فنی را بتوانند باور کنند که «ایرانی شدنی است»، به لحاظ زیبایی‌شناختی توان آن را ندارند که یک مسلمان با ظاهر، رفتار و بروز مذهبی را واجد تدبیر فنی ببینند. این وضعیت احساسی، در پیروزی اخیر کشتی، به یک پارادوکس در فضای پیروزی کشتی ایران بدل شده است.
از سویی ورزش قهرمانی موجود، خود را پدیده‌ای مدرن می‌داند و لذا باید از استانداردهای مدرن تبعیت کند و از سویی کشتی در قله افتخار ورزش ایران، از این الگو تبعیت نکرده، اما با دستاوردی عمیقاً فنی، به یک رژه انقلابی و مذهبی بدل شده است.
جامعه انقلابی اما نباید فقط به تحلیل و نقد فضا اکتفا کند؛ باید از رخدادها فرصت بسازد. ایران امروز نیازمند همبستگی ملی است. شکاف‌هایی مانند مذهبی-غیرمذهبی یا انقلابی-غیرانقلابی، بیش از هر زمان دیگری به وحدت کشور لطمه می‌زند. تداوم این شکاف‌ها باعث می‌شود:
- دستاوردهای ملی به‌جای تقویت اتحاد، به ابزار جدایی تبدیل شوند.
- فضاهای رسانه‌ای و مجازی تحت سیطره تفکرات غرب‌گرایانه، خوشحالی و غرور ملی را کم‌رنگ کنند.
در چنین شرایطی، جامعه مذهبی و انقلابی باید سناریوها و فناوری‌های خلاقانه‌تری برای ابراز احساسات مذهبی و انقلابی خود اختراع کند. بعضی از این بروزات، اگرچه ریاکارانه نیستند، اما به علت دستمالی‌شدن بیش از حد توسط ریاکاران، ظرفیت خود را از دست داده‌اند و باید به دنبال تکنیک‌های ابراز احساسات انقلابی خلاقانه باشند. خلاقیت خود زیباست و مرزهای بی‌دلیل را در می‌نوردد.
دوم اینکه باید تلاش کنند در افتخارات ملی، مشارکت بیشتری در بروز احساسات جلب کنند. نباید فراموش کنیم که جامعه فرق رها کردن فضای شادی در اختیار شادی‌های غربی را با مشارکت‌جویی انقلاب اسلامی در شادی‌های اجتماعی می‌فهمد و از اولی بوی انفعال استشمام می‌کند و از دومی، بزرگی و پیشرفتگی بومی.
غرب‌گرایان هم باید به فکر پارادوکس‌های خودشان باشند و فکری به حال اعتمادبه‌نفس کاذب خود بکنند. دشمنی با بروزات فرهنگی هزار سال اخیر مردم ایران، چندان ایرانی نیست و کم‌کم آنها را به مرزبندی با ایرانیت هم سوق خواهد داد؛ چه اینکه ایرانیان ضدانقلاب خارج کشور و در خدمت رسانه‌های دشمن صهیونی، رسماً این موقعیت را قبول کرده‌اند. پارادوکس‌های ذهنی و روانی قدرت مخرب زیادی دارند؛ باید مراقب آنها بود!