پرهام آریا، دانشجوی شهید دکتر عبدالحمید مینوچهر: موضوعی که همه نزدیکان و آشنایان درباره شهید مینوچهر می‌دانستند، این بود که او فردی بسیار شوخ‌طبع و باظرافت بود، به‌طوری‌که خنده‌های این استاد شهید در دانشکده علوم هسته‌ای دانشگاه شهید بهشتی بسیار معروف بود. هر کس که خنده‌های ایشان را می‌دید، به دلیل انرژی خوبی که از ایشان می‌گرفت، حتی غصه‌هایش را هم فراموش می‌کرد. ایشان شبیه‌تر به تصویری بود که از شهید شهریاری داشتیم. با وجود اینکه نسل ما شهید شهریاری را ندیده و تنها در کتاب‌ها درباره‌اش خوانده بودیم، اما تمام خصوصیات شهید شهریاری را می‌توانستیم در شهید مینوچهر پیدا کنیم. همیشه از اینکه چرا نتوانسته‌ام شهید شهریاری را از نزدیک ملاقات کنم ناراحت بودم و با این حال، هرگاه سر کلاس‌های شهید مینوچهر حاضر می‌شدم، به خودم می‌گفتم تصور کن الان سر کلاس شهید شهریاری نشسته‌ای. البته این دو شهید بسیار هم با یکدیگر صمیمی بوده‌اند. 
نکته دیگری که باید درباره ایشان بگویم این است که هرچند همۀ اساتید من سطح علمی بالایی داشتند، اما شهید مینوچهر متفاوت بود و نبوغ بسیار بالایی داشت و شوخ‌طبعی ایشان هیچ‌گاه مسائل علمی را تحت‌تأثیر قرار نمی‌داد. 
به خاطر دارم یک بار به دلیلی نتوانستم سر کلاس بروم و غیبت کردم. زمانی که جلسه بعد به کلاس رفتم، تصور می‌کردم شهید مینوچهر از دستم دلخور یا حتی ناراحت باشد، اما وقتی پیش ایشان رفتم تا عذرخواهی کنم، به حدی بزرگوارانه برخورد کرد و حق را به من داد که خودم خجالت‌زده شدم. ایشان تنها به من گفت که باید درس‌هایی را که در جلسه پیش ارائه شده بود، از دیگر همکلاسی‌ها بگیرم تا از مباحث عقب نمانم. برخورد ایشان به حدی بزرگوارانه بود که بعد از آن حتی وقتی مریض هم می‌شدم، حتماً در کلاس‌ها شرکت می‌کردم.