حضور هیئت‌های دیپلماتیک ایرانی در مجامع بین‌المللی ـ مخصوصاً مهم‌ترین مجمع بین‌المللی یعنی سازمان ملل ـ و حواشی آن، از جمله دیدار‌های دوجانبه بین آقای پزشکیان و دیگر رؤسا و نخست‌وزیران، فرصت‌های بسیار خوبی است. اول خود نفس سخنرانی رئیس‌جمهور ایران، چه در زمان شهید رجایی تا امروز، نطقی که نماینده ایران ایراد می‌کند، بیانگر وضعیت ایران از چند زاویه است.
یکی، وضعیت ژئوپلیتیکی ایران است؛ اینکه آیا با توجه به حوادث اخیر و ضربه‌هایی که به ما وارد شد ـ حملاتی که به ما شد، بحث هسته‌ای، شهدای هسته‌ای، شهدای فرمانده نظامی ـ ایران آماده است که از اصول و مبانی خودش عقب‌نشینی کند یا نه. این مهم‌ترین مطلبی است که دنیا می‌خواهد گوش کند. آقای پزشکیان گاهی در بیان واژگان دقیق نیستند. 
1. بنابراین نطق آقای پزشکیان باید بسیار حساس، شمرده و متمرکز بر زوایای مثبت و قدرت ایران باشد. 
2. آقای پزشکیان باید روی این مسئله تمرکز کنند که امروز دنیا واقعاً می‌پذیرد ـ یعنی ظرفیت پذیرش این ادبیات را دارد ـ که آمریکا و رژیم‌صهیونیستی بزرگ‌ترین تهدید امنیتی جهانند. نفس این تابو شکسته شده، پیش‌تر کسی جرئت نداشت در این‌باره صحبت کند چون متهم به یهودستیزی می‌شد، اما امروز این فضا شکسته شده است. یعنی کلان‌روایت تحولات منطقه الان به نفع خاورمیانه، به نفع ایران و به نفع محور مقاومت است و نقطه مرکزی آن هم مسئله فلسطین و غزه است. این باید نشان داده شود. در آنجا می‌توان بهترین بهره‌برداری را از حمله رژیم‌صهیونیستی به دوحه داشت. 
3. جنایت‌های رژیم‌صهیونیستی باید بسیار برجسته شود. همه این را می‌گویند، اما وقتی ایران این سخن را می‌گوید، اهمیت بیشتری پیدا می‌کند، چون ایران هدف حمله بوده است؛ چه حمله غیرقانونی آمریکا و رژیم‌صهیونیستی به تأسیسات، چه به مردم عادی ما. این مسئله بسیار مهم است. 
4. یکی دیگر اینکه ایران باید اصرار کند که ما داعیه‌دار صلحیم و خواهان جنگ در منطقه نیستیم. حتی تشکیل یک ائتلاف ضدجنگ حقیقی به‌عنوان یک ایده، یک طرح و یک برنامه را مطرح کند. 
5. باید گفته شود که اسرائیل متجاوز است و حتی آن‌هایی که دوست آمریکا هستند هم بدانند که اسرائیل عملاً تجاوز می‌کند. در دیدار با رهبران هم باید تقسیم‌بندی شود. قطعاً رئیس‌جمهور دیدار‌هایی با برخی از رهبران سیاسی اروپایی خواهند داشت البته هر سال هم این وجود داشته است؛ به‌صورت روتین: انگلیس، فرانسه، اسپانیا، شاید آلمان یا دیگر کشور‌ها مانند ایتالیا. کشور‌های نسبتاً متخاصم. دیگر کشور‌ها آن‌هایی هستند که با ما رابطه متعادل دارند، نه دشمن هستند نه روابط خیلی دوستانه دارند. برخی دیگر کشور‌هایی که رابطه نزدیک‌تری دارند، اعضای شانگهای، بریکس و خیلی کشور‌های عربی به خصوص بعد از حمله به دوحه رابطه خوبی با ما دارند مثل الجزایر، تونس، فرصت خوبی است که می‌توان صدا و دیدگاه‌های ایران و تهدید‌های امنیتی آمریکا را مطرح کرد.