محمد قربانی، منتقد: «ناجورها» نمونه‌ای تازه از «کمدی‌فارسی»‌های بی‌سر‌و‌ته و سطحیِ این سال‌هاست؛ کمدی‌فارسی‌هایی که نه می‌خندانند، نه سرگرم می‌کنند و نه حتی توان روایت یک قصه ساده را دارند. فیلم بیش از آن‌که به یک اثر سینمایی شبیه باشد، مجموعه‌ای از تصاویر پراکنده و بداهه است که به زور کنار هم چیده شده‌اند تا زمان استاندارد یک فیلم پر شود. ده‌ها فیلم به‌اصطلاح کمدی در سینمای سال‌های اخیرمان می‌توان نام برد که در نقدشان کافی است اسم فیلم‌ها را جابه‌جا کنیم و بقیه متن نقد را نگه داریم؛ «ناجورها» از همان فیلم‌هاست و در آن، شخصیت‌ها هیچ هویت روشنی ندارند و داستان از اندک قوام و منطق روایی بی‌بهره است. عدم انسجام در این فیلم به‌قدری است که هر صحنه‌ای را می‌توان از آن حذف کرد.
فیلم از نظر فنی نیز سرشار از خطاست. دوربین روی‌دست آشفته به‌جای ایجاد ریتم، تنها سرگیجه می‌آورد. استفاده از ریورس و اسلوموشن‌های خام‌دستانه بیشتر به کلیپ‌های اینستاگرامی شبیه است تا یک اثر سینمایی. تدوین بی‌منطق و مبتدی هم وضع را بدتر کرده‌است. تماشاگر در هیچ لحظه‌ای با شخصیت‌ها ارتباط نمی‌گیرد و حتی یک موقعیت کمدی خلق نمی‌شود. تلاش فیلم برای خنداندن نیز محدود است به شوخی‌های دم‌دستی، رقص، دعوا و...؛ ترفندهایی که دیگر حتی برای تماشاگر عام خنده‌دار نیستند. «ناجورها» از منظر اجتماعی هم نمادی از وضعیت اسف‌بار کمدی تجاری در ایران است؛ کمدی‌هایی که نه ریشه‌ای در فرهنگ و زندگی مردم دارند و نه سرگرم‌کننده‌اند.
«ناجورها» نه یک کمدی که ضدکمدی است. اگر کمدی هنر آشکارکردن تضادها و تناقض‌ها و محمل روایت داستان‌هایی است که از فرط جدیت و تیزی نمی‌توان در قالبی غیرکمدی روایتشان کرد، این فیلم هیچ نسبتی با کمدی ندارد.