با انتصاب آقای لاریجانی به دبیری شورای عالی امنیت ملی، وظایفی اضافه نشده است و تحولی در جهت‌گیری‌های شخص آقای لاریجانی رخ نداده است. در حوزه داخلی معتقدم که انتصاب آقای لاریجانی نسبت مشخصی با وضعیت فعلی دولت دارد، اینجا بیشتر یک ظرفیت جدید و کارآمدی به دولت اضافه کردن، موضوعیت دارد، این دولت کاستی‌هایی دارد که شورای عالی امنیت ملی چون حیطه وظایفش فراتر از وزیر و معاون رئیس‌جمهور است، از این جایگاه می‌تواند، یک سری از خلأ‌های مدیریتی دولت را سامان دهد و پر کند و در عین حال به ساختار و چینش دولت نیز دست نزند. 
ممکن است بخشی از کار‌هایی که باید رأس دولت انجام دهد به آقای لاریجانی محول شود؛ اما حسن آقای لاریجانی شاید این باشد که در تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری، لنگ نمی‌زند. در کشور ما فرایند تصمیم‌گیری بسیار پیچیده است، در فرایند تصمیم‌گیری برخی تصمیم نمی‌گیرند، احساس می‌کنند تصمیم هزینه دارد. اما فکر می‌کنم بعد از آمدن آقای لاریجانی فرایند تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی، شتابی پیدا می‌کند. عرصه‌های آن نیز موسع است. برای مثال شورای عالی امنیت ملی، از جنگ با صهیونیست‌ها تا خشک شدن دریاچه ارومیه تا توجه به ناترازی‌ها، باید برنامه داشته باشد. لذا حیطه فعالیت‌هایش گسترده است. بر اساس این حیطه گسترده، شاید شورای عالی امنیت ملی را بتوان یک دولت مکمل در سه سال آینده دانست. اما وظیفه جدیدی به شورای عالی امنیت ملی اضافه نشده و تحولی در ساختار ایجاد نشده است، بلکه بیشتر منحصر در نوع توانمندی‌های شخصی است که آمده و توقع است کاستی‌هایی را پر کند.