سجاد نوروزی، کارشناس فرهنگی: این یادداشت جایگزین یادداشت دیگری شد. قرار بود مفصلاً استدلال عقلی و روایی در باب عزاداری بر آل الله بنویسم و منابعی را هم حاضر کردم که منصرف شدم. ان‌شاءالله این وجیزه کوتاه ذخیره‌ای باشد برای روزی که مال و فرزند و «علم نافع» گره‌ای از کار نمی‌گشاید.
حسین را نمی‌توان در مناسک و عقاید صرف خلاصه کرد. حسین تمامیت دین است. هر وجه عاشورا جزئی از تمامیت دین در احکام و عقاید و حکمت است. چنین امری در تمامیت خود روضه رضوان است. روضه‌ای است که جان بشوید و عقل را قوت بخشد و حکمتی است که فلسفه حیات را معنا می‌دهد. با این مقدمه مجمل سؤال بنیادین این است؛ دیانت محمدی را جز خون حسین چه چیزی نجات می‌داد؟ اگر مصائب خون حسین و اهل بیت او نبود، امروز از اسلام چه در دسترس ما بود؟ دیانت محمدی آن روزها در چنبره سبزنشینان دمشق و خلیفه اموی، باز اسیر بود و این روزها در محاصره امر مدرن و سنت‌های پوسیده! پس جز حسین کدام روزنه رو به روشنایی آشکار است؟
«حسین» تبلور امرالله و دیانت و شریعت محمدی و حکمتِ ولایت علوی است. حسین خون خدا و خون‌بهای شریعت است. بی‌حسین شریعت، پوسته‌ای بی‌مغز بود که ملعبه ابوسفیان بود، نه میراث محمد. خون خدا برای اقامه شریعت و افشای ماهیت میراث جاهلی عرب بر زمین خشک کربلا ریخته شد تا ذات دیانت از پس پرده‌های وهم‌آلود بیرون آید. اقامه عزا بر او نیز واجد همین اصل است. اقامه عزا بر حسین برای قرب الی الله و احیای شریعت و پاسداشت و دوام آن است. بی‌حسین و بی‌اقامه عزا بر او، دین ملعبه‌ای است در دستان شمر و شبث‌ها و مفسده‌ای است که وجوب قتل «سرور جوانان اهل بهشت» را صادر می‌کند و حکم بر اسارت اهل بیت او می‌دهد. بدون حسین، دین همان دینی است که گلوی طفل شیرخوار را برای قرب الی الله می‌درد و بر بدن نواده پیامبر اسب می‌تازد.
عزای بر حسین صافی‌ای است که جان آدمی و مؤمنان به شریعت محمدی و حکمت علوی در آن جلا می‌یابد و خالص می‌شود. عاشق حسینی، عامل به شریعت نبوی و مجاهد احیای امرالله است و عزای بر حسین مطمئن‌ترین محمل برای این امر است. حال چنگ انداختن به این میراث چه سود؟ حسین کشتی نجات است در این دنیای بی‌بنیاد و عزای او نیکوترین محمل برای شرح معارف الهی و دیانت محمدی. همان دیانتی که حسین برای «اصلاح» آن قیام کرد. مخلص کلام؛ به حسین اقتدا کنیم برای «اصلاح»، نه «هدم» و ویرانی.