جواد رستمی، ورودی بهمن‌ماه سال 97 دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و انترن بیمارستان امام حسین(ع) با بیان اینکه در این 12 روز مجروح جنگی زیادی را نداشتیم، گفت: «از آنجا که اکثر مجروحان در ابتدا به بیمارستان‌های نظامی اعزام می‌شوند و بعد از آن چون عمده حملات در شمال تهران بود، به همین دلیل بیمارستان امام حسین(ع) مانند بیمارستان‌های شمال تهران درگیر این مسئله نشد. به همین دلیل باید بگویم در مجموع 5 و 6 نوبت میزبان مجروحان جنگی بودیم که بعضا در برخی موارد تعدادشان هم بالا بود.» او ادامه داد: «هفته اول حمله رژیم صهیونیستی به ایران بود که باوجودآنکه نوبت کشیک بنده هم نبود، اما به‌محض اطلاع از حمله به بیمارستان رفتم و متوجه شدم حدود 50 مجروح جنگی در اورژانس حضور دارند. البته به دلیل اینکه بیمارستان به هر سختی که بود توانست ساختار درمانی خود را حفظ کند و پرستار و استاد طب اورژانس و رزیدنت و انترن همگی وظایف خود را دنبال می‌کردند، خوشبختانه دیدیم مشکلی از بابت ارائه خدمت به مجروحین وجود ندارد.» انترن پزشکی بیمارستان امام حسین(ع) با تأکید بر اینکه قطعاً برخلاف زمان‌های عادی، کادر درمان شدت کار بیشتری داشته و همگی کادر درمان هم درگیر شده بودند، گفت: «گروهی نیز از سمت یکی از رزیدنت‌ها برای پزشکان داوطلب تشکیل شده بود و تعداد زیادی هم عضو شده بودند و هر شب شاهد بودیم پیغام‌هایی را از سوی این پزشکان داشتیم که در صورت نیاز می‌توانند خودشان را به بیمارستان برسانند؛ اما خوشبختانه با همان ظرفیتی که خود بیمارستان داشت کار را جلو می‌بردیم و نیاز به کمک بیرونی نبود. بیمارستان امام حسین(ع) هم چون ساختار قدیمی دارد و اطبای اورژانس آن جزء افراد باسابقه هستند توانست با بحران جنگ به‌خوبی خودش را تطبیق دهد.» رستمی اظهار داشت: «ویژگی مهم این 12 روز آن بود که علی‌رغم آنکه برخی مجبور به رفتن از تهران شده بودند، مابقی که ماندند،  احتمال آسیب‌های مالی و جانی را قبول کردند، آنها برای آنکه فرایند خدمت به مردم و رسیدگی به بیمارستان متوقف نشود، در تهران ماندند و در عمل شاهد همدلی قابل‌توجهی بودیم. نکته دیگر آنکه شاید برخی انتقادهایی را نسبت به خود سیستم بیمارستان و حتی کشور داشته باشند، اما وقتی پای دفاع از وطن به میدان آمده، دیدیم همه این مسائل را کنار گذاشتند و تنها به فکر ارائه خدمت به مجروحان بودند.» او بیان داشت: «حتی افرادی را داشتیم که حاضر نبودند بیمارستان را ترک کنند و عملاً چرخه شیفتشان را از بین نمی‌بردند و همیشه برای ارائه خدمت حاضر بودند. وضعیت بیمارستان به‌گونه‌ای بود که هیچ زمانی را نداشتیم که بخش اورژانس خالی بماند یا ظرفیت کافی را برای ارائه خدمت نداشته باشد، حتی وقتی خبر حمله به بیمارستان‌ها منتشر می‌شد، باز هم پای‌ کار بودند، هرچند همه می‌دانستیم از نتانیاهو برمی‌آید که حتی به بیمارستان هم حمله کند و نمی‌توان گفت هیچ‌کس نگران این موضوع نبود، اما باز هم مردم بر سر کار ماندند.»