مجتبی مهجور، رزیدنت ارشد داخلی بیمارستان فیروزگر و دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی ایران با بیان اینکه در تمام 12 روز به واسطه شرایط و مسئولیتی که برعهده‌مان بود، در بیمارستان حضور داشتم، گفت: «بیمارستان ما نیز در این مدت میزبان مجروحان جنگی بود اما اصلی‌ترین روز را باید مربوط به همان انفجار بلوار کشاورز دانست که در آن حدود 28 مجروح به صورت یکجا به بیمارستان ما اعزام شده بودند. بعد از آن نیز روز‌هایی را داشتیم که مجروحان جنگی به بیمارستان اعزام می‌شدند که ازجمله آن می‌توان به روز حمله به زندان اوین اشاره کرد که حدود 2 و 3 نفری را داشتیم.» 
او تصریح کرد: «با وجود اینکه در حوزه پزشکی رشته داخلی، چندان ارتباطی با حوزه تروما یا همان اورژانس ندارد اما به واسطه شرایط آن روز‌ها و دینی که گروه ما به مجموعه داشت، در کنار بچه‌های جراحی، سامانه‌ای را ایجاد کردیم که بتوانیم به آن‌ها کمک کنیم. همان روزی که حدود 28 مجروح را به بیمارستان ما آوردند، دانشجویان رشته داخلی در اورژانس پای کار آمدند و در مواردی که از دستشان برمی‌آمد، کمک‌هایی را انجام دادند.» 
رزیدنت ارشد داخلی بیمارستان فیروزگر افزود: «ما در این بازه 12 روزه کسی را نداشتیم که بخواهد عرصه را ترک کند. همچنین با تقسیم‌بندی که صورت گرفته بود، همه دانشجویان در زمان‌های مقرر در محل کار حضور داشتند و حمایت‌های مسئولان بیمارستان و رئیس بخش داخلی هم در این زمینه تأثیرگذاری جدی داشت؛ چراکه آن‌ها هم پا به پای دانشجویان حضور داشتند.» 
مهجور بیان داشت: «هم زمانی که بلوار کشاورز مورد اصابت قرار گرفت و هم زمانی که زندان اوین مورد حمله قرار گرفت، واقعاً استرس زیادی به بچه‌ها وارد شده بود و مردم هم بسیار نگران شده بودند به طوری که خانواده بسیاری از دانشجویان با بنده تماس می‌گرفتند تا در جریان سلامتی آن‌ها قرار بگیرند اما خوشبختانه بعد از فاصله اندکی که شرایط آرام شد، شاهد آن بودیم که همه بچه‌ها در محل‌های خدمتی خود حاضر بودند.» او با بیان اینکه دو سه مجروحی هم داشتیم که دچار قطع عضو شده بودند و صحنه‌های دلخراشی را شاهد بودیم، تصریح کرد: «با این وجود، به دلیل تعهد کاری که دانشجویان داشتند پا به پای دیگر کادر درمان وارد حوزه شده بودند و هیچ‌کس عقب ننشست. با این حال به دلیل خسارت‌هایی که به مردم وارد شده بود، دانشجویان بسیار متأثر شده بودند. یعنی دانشجویان جدا از استرسی که برای خودشان داشتند، اما وقتی دیدند که چه بلایی سر مردم آمده، بسیار متأثر شده بودند.» 
رزیدنت ارشد داخلی بیمارستان فیروزگر با اشاره به شهادت غیرنظامیان، افزود: «قطعاً مردم عادی اصلاً نباید دچار چنین مصائبی می‌شدند، اما دیدیم که دشمنان هیچ تفاوتی بین نیرو‌های نظامی و مردم عادی قائل نیستند و اکثر افرادی هم که به بیمارستان فیروزگر می‌آمدند، جزء مردم عادی بودند و این مسئله بسیار تلخی بود.»
مهجور گفت: «در حمله به بلوار کشاورز دیدیم که یک مرد 30 ساله که در حال عبور از این منطقه بود، از ناحیه پا دچار قطع عضو شده است. خوشبختانه بعد از کار‌های اولیه به اتاق عمل رفت و امروز هم وضعیتش استیبل شده و وضعیت روحی نسبتاً خوبی دارد. اما یکی از افرادی که در آن روز دچار جراحت شدید شده بود، همین فرد بود. با این حال عموم افرادی که به بیمارستان آمدند کارشان به اتاق عمل نکشید و خوشبختانه از این حیث شرایط نسبتاً بد نبود. اما درمجموع دانشجویان با اتفاقات آن روز تا چندین ساعت در شوک قرار داشتند.» او با بیان اینکه چون تقسیم‌بندی شیفت را به گونه‌ای انجام داده بودیم که غالب دانشجویان حتی در شرایطی که هیچ بیماری هم نمی‌آمد، در بیمارستان حضور داشتند، اظهار داشت: «به همین دلیل از لحاظ نیروی درمان، در تمام 12 روز هیچ نیازی به اعزام نیرو از خارج بیمارستان نداشتیم. مسئله دیگر هم آنکه دانشجویان به تمام شیفت‌هایی که برای آن‌ها لحاظ شده، پایبند بودند و مشکلی از این بابت نداشتیم.» رزیدنت ارشد داخلی بیمارستان فیروزگر تصریح کرد: «ما در تمام این 12 روز آماده‌باش بودیم اما در بسیاری از روز‌ها هم خوشبختانه هیچ مجروح جنگی نداشتیم با این حال دانشجویان در بیمارستان حضور داشتند که اگر خدای ناکرده اتفاقی رخ داد، از حیث نیرو به مشکل نخوریم.» رزیدنت ارشد داخلی بیمارستان فیروزگر گفت: «با وجود اینکه در بیمارستان افراد سمت‌های مختلفی دارند، اما آنچه نهایتاً همه بچه‌ها را در یک فضا قرار می‌داد، این بود که همه پای کار بودند. یعنی چنین فضایی وجود نداشت که تنها یک عده خاص باید فضا را کاور کنند، بلکه همه دانشجویان خودشان را مسئول می‌دانستند و این نبود که مثلاً فردی دانشجوی پرستاری، یکی متخصص و یکی پزشک است، بلکه همه وسط میدان بودند. نکته دیگر اینکه برخی از دانشجویان وقتی شیفت‌هایشان تمام می‌شد، باز هم حضور داشتند و این‌گونه فضا مدیریت شد.» مهجور گفت: «نکته دیگر آن بود که در کنار بنده هم دانشجویانی را داشتیم که هیچ مسئولیت خاصی نداشتند اما شیفت دانشجویان شهرستانی که امکان حضور در تهران را نداشتند را پر می‌کردند. حتی گا‌هی تعداد افرادی که در یک شیفت باید حضور پیدا می‌کردند فراتر از آنچه تعیین شده بود، می‌شد و این جلوه‌های زیبای 12 روز جنگ بود. یعنی در کنار همه سختی‌ها و استرس‌هایی که در این برهه داشتیم، فضای زیبایی را هم شاهد بودیم که همه در کنار یکدیگر حضور داشتند و این مسئله باعث می‌شد تا افراد با قوت قلب بیشتری کار کنند.» او خاطرنشان کرد: «گروه ما که با مجموع رزیدنت‌های سال‌های قبل به حدود 40 نفر می‌رسد، به عنوان گروه منسجم بیمارستان عیارش را در این مدت نشان داد. مسئله دیگر اینکه در تمام این مدت بچه‌ها در کنار کار‌های درمانی که انجام می‌دادند، تلاش می‌کردند با یکدیگر شوخی کنند تا فضای سنگین روانی هم بشکند.»