سیدجواد نقوی، خبرنگار گروه ایده حکمرانی: چند ماه قبل که نتانیاهو در کنفرانسی همراه ترامپ ادعا کرده بود که توافق خوب توافقی شبیه لیبی است، کاملاً مشخص بود اسرائیلی‌ها در طرح ذهنی خودشان ایران را شبیه لیبی می‌پسندند. کشوری که بیشتر از آنکه کشور باشد، منطقه‌ای برای عبور و مرور سایر کشورهاست و منابع آن هم در دست آمریکایی‌ها و اسرائیلی‌ها قرار دارد و به نوعی تجزیه‌ای از شکل واقعی ایران شکل گرفته است و الماس ژئوپلیتیک جهان یعنی ایران در دست اسرائیلی‌هاست. برای ابرقدرت شدن، حمله جمعه صبح هم تقریباً با همین هدف شکل گرفته بود که با تضعیف نیروی نظامی و حتی زدن برخی از مقامات و ایضاً شبکه جاسوسی که در داخل است، ایران به سرعت تبدیل به لیبی خواهد شد اما آنچه اسرائیلی‌ها تصورش را هم نمی‌کردند، قدرت اجتماعی ایرانیان برای تشخیص درست در لحظه است. 
ملت ایران در این لحظه نشان داد، ملتی بی‌تاریخ، کم‌حافظه یا با هوش پایین نیست، بلکه به درستی متوجه است که بحران‌ها را باید چگونه پشت سر گذاشت. این ضربه اساسی دقیقاً همان نکته‌ای است که طرف مقابل اصلاً تصور نمی‌کرد. اما چرا اسرائیلی‌ها پیش‌بینی این طرح را نداشتند؟ اسرائیلی‌ها در ابتدا درست حدس‌زده بودند. شکاف اجتماعی و اختلافات در ایران وجود داشت و گروه‌های اجتماعی هم اختلافاتی، داشتند اما اسرائیلی‌ها معنای ملت شدن ایرانیان و مردم را هیچ‌گاه درک نکرده بودند. برای فهم این ملت شدن، باید به دو قطعه جدید از محسن چاوشی و ایضاً محمود کریمی اشاره کرد که نماد یک وضعیت جدید است. 
چاوشی نماینده و خواننده طیف جوان کشور است که موسیقی او، همراه با درک شرایط خاص است، به همین جهت مخاطب با آن ارتباط برقرار می‌کند. شاید بتوان او را آقای خاص موسیقی ایران معرفی کرد اما همین فرد به یکباره با موسیقی‌ای که نماد ایستادگی ملت در مقابل شر مطلق است؛ یعنی اسرائیلی‌ها، وارد عمل می‌شود. طبقه متوسط شهری که در ذهن اسرائیلی‌ها احتمالاً باید نماد عدم واکنش باشند، با موج موسیقی چاوشی همراه هستند و دفاع از وطن را یک مسأله مهم می‌دانند. همچنین مفاهیمی به باور‌های دینی را هم در این اثر می‌توان دید. در این لحظه نه طبقه متوسط شهری بلکه گویی چاوشی زبان میلیون‌ها انسان است، او نماینده دفاع از وطن است و وطن فقط به یک مسأله مهم بدل نمی‌شود، بلکه وطن می‌شود مسأله زندگی بخش وسیعی از زندگی طبقه متوسط شهری، دقیقاً نقطه مقابل تصور خام اسرائیلی‌ها. حتی هنگامی که خشونت اسرائیلی‌ها باعث می‌شود کودکان و زنان هم در این حادثه شهید شوند این اتفاق نه‌تنها باعث ترس نمی‌شود بلکه مفهوم دفاع از وطن تمام این ابعاد را در بر می‌گیرد. 
در اثر دیگری که محمود کریمی در شب اول محرم می‌خواند، در‌حالی‌که محرم یک خاستگاه طولانی دارد و احتمالاً باید در گفتمان خودش شکل بگیرد، مداحی درباره دفاع از وطن خوانده می‌شود و امر ملی و مذهبی نه در پیوند بلکه گویی یکی هستند؛ این لحظه هم از همان تصوراتی است که اسرائیلی‌ها فکر هم نمی‌کردند که همان عنصری که می‌خواستند از طریق آن شکاف ایجاد کنند، خود عامل اصلی ترمیم بحران فعلی است. به نوعی شاید بهترین جمله همان بحث «ایران حرم است» باشد. حرم جایی است که میلیون‌ها انسان به آنجا ‌می‌روند با سلایق و افکار گوناگون اما برای حفظ حرم دیگر اختلاف وجود ندارد. وقتی حرم در خطر است همه یک فهم واقعی برای حفظ حرم دارند، چون می‌دانند حفظ حرم اولویت است و بعد درباره شیوه اداره آن یا حتی مدل‌های مختلف می‌شود بحث کرد. آنچه در اینجا اهمیت دارد، دفاع از حرم برای آینده همه ملت است. حرم باید بماند تا ملت در آن باشند و برایش تصمیم‌گیری کنند.