محمد قربانی، منتقد: «خدای جنگ» در حالی هم‌زمان با جنگ تحمیلی رژیم صهیونیستی از صداوسیما پخش می‌شود که می‌توانست با توجه به اقبال تماشاگران و منتقدان در جشنواره فیلم فجر، اکران بسیار موفقی داشته باشد. عوامل خدای جنگ از منافع شخصی‌شان به نفع منافع ملی صرف‌‍نظر کردند تا بیش از پیش به شهدا و قهرمانان ایران شباهت داشته باشند. این در حالی است که در سال‌های اخیر بسیاری از فیلمسازان هم‌زبان -نه هم‌میهن- ما منافع ملی را پیش پای جوایز و «افتخارات» شخصی ذبح کرده‌اند و با ترسیم چهره‌ای عقب‌مانده و بدوی از ایران، جاده‌صاف‌کن دشمن برای حمله نظامی به کشورمان بوده‌اند. خدای جنگ یک فیلم ملی تمام‌عیار و راوی نخستین قدم‌های فرزندان ایران در مسیر پر فرازونشیب رسیدن به قله صنایع موشکی ملی است. صنایع موشکی ملی‌ای که امروز مایه امنیت و افتخار ملت ایران است. فیلم حسین دارابی برداشتی آزاد از مجاهدت‌های شهید سرافراز تهرانی‌مقدم است که آرزو داشت نابودی رژیم کودک‌کش صهیونیستی را ببیند. رستم دستانی که مطابق آنچه در خدای جنگ می‌بینیم، صنایع موشکی ایران را از زیر صفر به بلندترین قله ممکن رساند. تا جایی که امروز ایران با موشکی که صفر تا صدش ایرانی است، توسط مهندس ایرانی ساخته شده و به فرمان فرمانده ایرانی شلیک می‌شود، پیشرفته‌ترین سامانه‌های پدافندی جهان را بیچاره کرده است. تاریخ ایران هیچ‌گاه افسانه آرش را این‌گونه محقق نکرده بود. ذره‌ذره وجود تهرانی‌مقدم‌ها و حاجی‌زاده‌ها سوخت موشک‌هایی شد که امروز ضامن عزت و اقتدار و امنیت ایران هستند. امتیاز مهم خدای جنگ نسبت به غالب فیلم‌های دفاع مقدس این است که حرفش را با سینما می‌زند؛ نه با شعار و پرگویی. لزوم بومی شدن صنایع موشکی ایران در این فیلم در کنتراست نیرو‌های ما و مستشاران لیبی به خوبی دراماتیزه شده، همچنین در تقابل و اختلافات قهرمان با شخصیت سیاسی خودی و فرمانده لیبیایی، جنس دفاعی جنگ ما به خوبی بازنمایی می‌شود. خدای جنگ فیلم شسته‌ورفته و خوش‌ریتمی است. فیلمی مظلوم و مقتدر، درست از جنس قهرمانانی که داستان فیلم برگرفته از زندگی آنهاست. خدای جنگ مقتدر است، چون سینما دارد و حرفش را با عناصر و امکانات سینمایی می‌زند. همچنین مظلوم است چون حتی در جشنواره فجر هم بایکوت شد و تندترین نقد‌ها را از داوران جشنواره شنید که معتقد بودند «جهان امروز، جهان موشک‌ها نیست». اما آنچه ارزش و عیار یک اثر سینمایی را تعیین می‌کند گذر زمان است، نه جوایز جشنواره و شذوذات برخی منتقدان و داوران که عضو کمپین تبلیغات فیلم‌های ضدملی هستند و سعی می‌کنند آثاری مانند خدای جنگ را نادیده بگیرند.