عاطفه جعفری، دبیر گروه فرهنگ: خبرنگار شبکه مزدور اینترنشنال، با صدای شنیدن موشک‌ها، تا مرز سکته پیش رفت و نتوانست کارش را ادامه بدهد و فرار را بر قرار ترجیح داد! روز گذشته حوالی عصر، سحر امامی مجری شبکه خبر که این روزها بدون وقفه در حال گزارش از جنایت‌هایی است که رژیم جعلی انجام می‌دهد، اما این بار گزارشش فرق داشت. صدای شلیک موشک را می‌‌شنود، اما با صلابت و اقتدار دستش را بالا می‌آورد و محکم می‌گوید: «این صدایی که شنیدید، صدای متجاوز به خاک وطن. صدای متجاوز به حق و حقیقت...» 
سحر امامی روز گذشته صدای همه زنان ایران بود، صدای همه زنانی که مظلومانه در این چند روز به شهادت رسیدند. صدای همان مادری که امیرعلیِ تکواندوکارش را حاضر کرد تا برود و قهرمان بشود اما پیکر خونینش، پهلوان بازگشت. صدای فرنگیسِ حیدرپور، همان مادری که برای مملکتش سرباز دشمن را به زانو درآورد. بله! اینجا زنانش اینچنین هستند. انگشت سبابه را بالا می‌آورند و به تو می‌فهمانند موضع قدرت یعنی چه. به تو می‌فهمانند نسل زینب(س) و گردآفرید حاصلش چه می‌شود. 
حالا ما تصویری داریم که به فرزندانمان، به آیندگان نشان دهیم و بگوییم زنان قهرمان ما این‌طور شجاعانه در برابر دشمن ایستادگی کردند. رژیم جعلی نمی‌دانست که دارد یک تصویر حماسی برای ایرانی‌ها خلق می‌کند. این جنگ به همه دنیا دروغ‌های رژیم جعلی را نشان داد. حالا دیگر اگر کسی گفت اسرائیل با غیرنظامی‌ها کاری ندارد، یک مدرک واضح برای دروغگویی داریم. 
چند کلمه کلیشه‌ای درباره آدم‌های شجاع به ذهنتان بیاورید. شیرزن و شیرمرد، قهرمان و پهلوان و... همه‌ این‌ها به نظر کلیشه می‌آید و حتی گاهی به قدری نامربوط استفاده شده‌اند که برایمان تهی از معنا شده‌اند. اما وقتی این کلمات به جنگ می‌رسند، ناگهان معنایی دوباره پیدا می‌کنند. زنده می‌شوند. احیا می‌شوند. جنگ انگار کلمات را حی می‌کند. آن‌ها را از مرگِ کلیشه بیرون می‌آورد. سحر امامی در همان چند لحظه چندین کلمه را به واسطه‌ جنگ برایمان احیا کرد. او کلمات پرطمطراقی چون شیرزن و زنِ قهرمان را دوباره زنده کرد و این خاصیت جنگ و مواجهه‌ انسان ایرانی با آن است. حالا دیگر شیرزن یک کلمه کلیشه‌ای نیست. 
جنگ امتحانی ا‌ست برای همه. برای همه‌ آدم‌ها. جنگ آدم‌ها را در برابر انتخاب می‌گذارد و به کارهای بزرگ وادار می‌کند. خیلی‌ها در این مسیر کم می‌آورند، اما برخی‌ها کم نمی‌آورند و حماسه خلق می‌کنند. امامی می‌توانست با اولین صدا از جلوی دوربین کنار برود. کسی هم خرده‌ای بر او نمی‌گرفت. اما ایستاد و اراده یک ملت را به نمایش گذاشت. بله! جنگ آدم‌های بزرگ را به کارهای بزرگ وادار می‌کند.