امروز هوش مصنوعی یک واقعیت جدی در دنیای پیرامون است. دانشگاه باید در هوش مصنوعی حرف‌های جدی داشته باشد و آن چیزی را که به نفع مردم است و برای آنان عزت و رفاه به دنبال دارد، بیابد. بحثی که بسیار جدی است این است که سازمان دانشگاه باید در خدمت جامعه باشد تا جامعه کارآمد، خلاق، نوآور و فرهیخته را داشته باشد. اگر هوش مصنوعی بَر ما شود، جامعه خلاق نمی‌شود و جامعه قدرت حل مسائل پیچیده را از دست می‌دهد. ما می‌خواهیم با هوش مصنوعی جامعه نوآور را خلق کنیم تا جامعه‌مان خلاق بماند. پس ما بَر هوش مصنوعی باید باشیم، نه هوش مصنوعی بَر ما.

بسیاری از کشورهای پیشرو هوش مصنوعی را در آموزش نبردند، اما در نظام سلامت و رفاه اجتماعی برده‌اند. آن چیزی را که باید مواظب باشیم و رعایت کنیم این است که هوش مصنوعی جای تفکر را نگیرد. به فرزندانمان و دانشجویان فکر کردن با هوش مصنوعی را یاد دهیم. تفکر کردن با هوش مصنوعی را آموزش دهیم که کاری بس پیچیده است.

هوش مصنوعی را صرفاً یک نرم‌افزار نبینید. باید زیست‌شناسان روی الگوهای رفتاری تفکر انسان کار کنند. عصب‌شناسی ما باید سرآمد باشد. هوش مصنوعی، مکانیک، مهندسی و علوم پایه نیست. انسان کانون خلق این فناوری است. دانشگاه باید با نگاه جامع در این بحث وارد شود.

اختتامیه هفتمین رویداد ملی عصر امید در حوزه اقتصاد دیجیتال و هوش مصنوعی - ۱۸ بهمن ۱۴۰۳