مصطفی قاسمیان، خبرنگار: اگرچه در ابتدای پخش رئالیتی‌شوی «جوکر» به نظر می‌رسید تولید این برنامه با حضور ترکیبی از مردان و زنان بازیگر، چندان نزدیک به واقعیت نباشد، ولی بعد از 7 فصل مردانه در سال‌های 1400 و 1401 و سپس 6 فصل با حضور یکی در میان مردان و زنان، بالاخره نوبت به ضبط رقابت خانوادگی این برنامه رسید و حالا بعد از پخش 4 قسمت از این فصل، زمان مناسبی برای تحلیل و بررسی آن است. 
نگاهی به 6 فصل قبلی «جوکر 2: طبقه بیست و یک» که از حدود یک سال پیش شروع به پخش کرد، نشان می‌دهد احسان علیخانی و گروهش مسیری جالب را برای رسیدن به این نقطه طراحی کردند که حساسیت‌ها را کاهش داد و در نهایت پخش «جوکر» خانوادگی را ممکن کرد؛ مسیری که حتی در اولین فصل مردانه سری دوم، از طراحی شمار زیادی شوخی دوپهلوی جنسی گذشت تا حضور زنان بازیگر با کمترین حواشی در این رئالیتی‌شو ممکن شود. عوامل برنامه حتی روند انتشار بریده‌های فصل زنان را در فضای مجازی محدود کردند تا در نهایت به این نقطه برسند. 
این مسیر در فصل هفتم «جوکر 2» یا همین فصل خانوادگی نیز ادامه داشت و از همه ظرفیت‌های ممکن برای کاهش ضرب این اتفاق استفاده شد؛ از حضور 3 گروه بازیگر محرم تا دعوت از اکبر عبدی، هنرپیشه محبوبی که سوابق متعدد زن‌پوشی در سینمای ایران دارد و حتی برای این کار سیمرغ هم گرفته! بنابراین در نقطه شروع، ترکیب چهره‌های حاضر در «جوکر» خانوادگی را هوشمندانه می‌توان دانست. شاید به علت برخورداری از همین امکان مناسب بود که این رقابت تا اینجا، نسبتاً جالب و تماشایی از آب درآمده. 
در عین حال از جمله نقاط ضعف «جوکر» خانوادگی، می‌توان به تکرار‌های بی‌اندازه بعضی اکت‌های بازیگران در صحنه‌های خنده‌دار اشاره کرد؛ مثل زدن روی ران پا و برخاستن چهره‌ها برای گریز از مهلکه. به علاوه، به خلاف حضور مفید و خنده‌آور نرگس محمدی و نمایش جذاب مجید مظفری، چهره‌هایی چون امیرحسین رستمی و علی اوجی، آن‌قدری که انتظار آن می‌رود، بامزه و قوی ظاهر نشده و گویی بیشتر برای تأکید روی شوخی‌های دیگران در این فصل حاضرند. در این میان غلامرضا نیکخواه که از نخستین فصل «جوکر»، آن روی بسیار بامزه خود را به نمایش گذاشت، همچنان قوی است و گاه حتی بدون وجود شوخی‌های طراحی‌شده، می‌تواند با یک اکت سریع، از تماشاگران خنده بگیرد. 
احسان علیخانی و گروه برنامه‌ساز «جوکر» در طراحی شوخی‌های این فصل، از نزدیکی خطوط قرمز رد شده‌اند، اما تلاش کردند تا آن‌ها را زیاد زیر پا نگذارند؛ دو نمونه بارز این سیاست را می‌توان در شوخی‌های صحنه زن‌پوشی اکبر عبدی و صحنه پنالتی باکس علی اوجی و نرگس محمدی (عیادت از نوزادان در بیمارستان) دید که می‌توانست با شوخی‌های متعدد دیگری همراه شود، ولی سازندگان با پرهیز از تکرار دوباره فصل اول «جوکر 2»، از کنار خطوط قرمز گذشتند. اگر قرار بود آن مسیر دنبال شود، محتوای این دو صحنه کاملاً متفاوت و حاشیه‌ساز از آب درمی‌آمد. به همین دلیل، «جوکر» خانوادگی را از لحاظ سلامت محتوایی، می‌توان جایی مابین «جوکر 1» (محصول 1400) و «جوکر 2: طبقه بیست و یک» (محصول 1403) طبقه‌بندی کرد؛ چراکه بیشتر از رقابت‌های 3، 4 سال قبل و کمتر از بعضی رقابت‌های جدید «جوکر: طبقه بیست و یک» به شوخی‌های دوپهلوی جنسی اتکا می‌کند و در مجموع، آنچه که به خروجی نهایی این رئالیتی‌شو تبدیل شده، اگرچه به رده‌بندی سنی نیاز دارد، ولی در فضای کنونی قابل قبول است.