زینب مرزوقی، خبرنگار گروه جامعه: از چهره‌ها در این سریال بگذریم، «وحشی» تماماً یک سریال رئال و واقعی است. در ابتدای فیلم و پیش از شروع سریال، کارگردان به بیننده اعلام می‌کند اتفاقات این سریال واقعی است. همین امر کافی است تا بیننده در ادامه سریال در جایی که سریال به اوجش می‌رسد، از خودش بپرسد اگر من به جای داوود اشرف باشم و به یکباره در‌های بدبیاری روزگار، رو به زندگی‌ام باز شود، انتخابم چه خواهد بود؟ دقیقاً یکی از نقاط قوت وحشی این است که این سریال به دلیل سوژه واقعی فیلم، اجازه می‌دهد تا مخاطب با آن همذات‌پنداری کند و در مقاطع مختلفی از سریال، خودش را به جای شخصیت‌های مختلف فیلم جا بزند. اگر من به جای داوود اشرف بودم، انتخابم چه بود؟ اگر من به جای ر‌ها جهانشانی بودم، انتخابم چه بود؟ مخاطب حتی می‌تواند خودش را به جای شخصیت‌های فرعی و اطرافیان داوود اشرف نیز تصور کند و برای چندمین بار از خودش و انتخابش و حتی دلیل انتخابش سؤال کند. همین موضوع کافی است که مخاطب خود را به سوژه نزدیک کند و در نقاط مختلفی از سریال، با سریال و کاراکتر‌ها ارتباط بگیرد. 
جدای از اینکه وحشی موقعیت ارتباط‌گیری به مخاطب می‌دهد، درباره متولد شدن وحشی و چگونگی تولد وحشی فرصت اندیشیدن می‌دهد. یعنی مخاطب وقتی به انتهای سریال می‌رسد، در یک دوگانگی میان این مسئله که وحشی کدام شخصیت سریال است، گیر می‌افتد. بالاخره وحشی که از یک ساختار معیوب متولد شده است، داوود اشرف است یا ر‌ها جهانشاهی؟ سریال به دلیل سوژه واقعی در دل مخاطب این نگرانی را به وجود می‌آورد که نکند وحشی که در آینده متولد می‌شود، خودش باشد. وحشی از این منظر یک سریال موفق است که نشان‌دهنده واقعی چالش‌های زندگی طبقه کم‌برخوردار است. در وحشی نه‌تنها کاراکتر‌ها، بلکه لباس‌ها و جایگاه‌های شغلی افراد نیز نماد هستند. در وحشی، داوود اشرف نماد یک قشر است. ر‌ها جهانشاهی و هر یک از کاراکتر‌ها، در کنار پیش بردن سریال، نماد یک قشر هستند و به نظر می‌رسد دقیقاً به دلیل پرورش کاراکترهاست که لباس‌ها نیز نماد شده‌اند. درمجموع وحشی توانست به خوبی تقلا برای زیستن در طبقه فقیر را به نمایش درآورد. در وحشی قشر کم‌برخوردار برای تمام ابعاد زیستن در تکاپو و تلاش است. برای نان درآوردن، برای زندگی و برای بازگشت به کار و حتی برای عاشقی نیز در تلاش و تکاپوست. وجهه دیگری که در این سریال اجازه همذات‌پنداری مخاطب را می‌دهد دقیقاً همین تلاش و تکاپوی قشر ضعیف در نگه داشتن حداقل‌ها و به دست آوردن‌ها در زندگی است. مخاطب در طول سریال خودش را می‌تواند یک وحشی بالقوه در یک ساختار شکست‌خورده تصور کند و از خودش بپرسد اگر روزی در این ساختار محکوم به شکست باشد، وحشی شدن را خواهد پذیرفت یا همچنان برای یک زندگی حداقلی تلاش خواهد کرد؟