کیانا تصدیق‌مقدم، خبرنگار گروه فرهنگ: اولین قسمت سریال «وحشی» را در مراسم اکران خصوصی و در سالن سینما دیدم. همه‌چیز تا رسیدن دقیقه 40 منطقی پیش می‌‌رفت. سالن تاریک بود و صدا بلند. سکانسی روی پرده بزرگ به‌نمایش درآمد که وقتی به باقی تماشاگران حاضر در سالن نگاه کردم تا واکنش آن‌ها را ببینم، با یک صحنه یکسان مواجه شدم، آن‌ها چشمان خود را از تصویر دزدیده بودند. مرگ دلخراش دو کودک. تماشای این سکانس در سالن سینما باعث شده بود این مرگ تلخ‌تر به نظر برسد. شاید دلیلش پیچیدن صدای بلند موقع نمایش تصویر بود. هرچه که بود باعث شد تا این فکر در سرم شکل بگیرد که یک کارگردان دیگر دوباره تصمیم گرفته با زوم کردن دوربین روی سکانس‌های دلخراش برای اثرش مخاطب بخرد. با وجود اینکه این فکر در سرم بود اما در طول مسیر برگشت از مراسم به این فکر می‌کردم که درباره «وحشی» چه باید گفت؟ خوب بود؟ بد بود؟ سریال متوسطی بود؟ در قصه گم بودم و کنجکاو. تماشای یک قسمت برای قضاوت کردن زود بود...
گفتم قصه! «وحشی» قصه داشت و همین موضوع باعث شده بود با دیدن همان یک قسمت کنجکاو شوم چه سرنوشتی در انتظار داوود اشرف است. فردی که قاتل نبود، اما به‌خاطر ترس و دروغ‌ گفتن‌های پی‌درپی، تبدیل به مظنون اصلی پرونده قتل دو کودک شده بود. هر هفته قسمت‌های جدید سریال پخش شد تا چند روز پیش که قسمت آخر فصل اول به نمایش درآمد. نکته مهم درباره سریال جدید هومن سیدی این بود که در هیچ‌کدام از قسمت‌ها سریال از ریتم نیفتاد. سیدی راوی داستانی شده بود که یک قربانی داشت. فردی که با ویژگی‌های اخلاقی‌ و تصمیمات هیجانی‌اش وضعیت خودش را بدتر می‌کرد. سه‌گانه «ترس»، «دروغ» و «بدشانسی» همان ویژگی‌‌هایی بود که داستان این سریال را رقم می‌زد. سیدی البته در کنار این سه‌گانه به یک ویژگی انسانی دیگر هم گریز‌زده است؛ خشم! او سکانس‌‌های خشونت‌آمیزی را در دل قصه‌اش روایت کرده اما از حد نگذشته است. او پایه و اساس سریال را روی سکانس‌‌های خشونت‌آمیز نگذاشته و تنها به‌عنوان چاشنی برای رنگ و عطر بهتر از آن استفاده کرده و این موضوع باعث شده مخاطب هنگام تماشا از او خشمگین نشود.
نکته دیگر درباره «وحشی» به انتخاب بازیگران این اثر برمی‌گردد. عزتی بعد از مدت‌ها به تکرار افتادن نقش مالک در دیگر آثارش، تلاش کرده تصویر جدیدی از خود نشان دهد و کماکان هم در این موضوع موفق عمل کرده است. او نقش اصلی داستان است و به‌همین دلیل بار بیشتری را به دوش می‌‌کشد تا مخاطب را با خود همراه کند. میمیک صورت، تن صدا، بازی بدن این بازیگر در طول 8 قسمت فصل اول به‌خوبی رعایت شده و این موضوع به باورپذیری داستان کمک کرده است.
نگار جواهریان بازیگر دیگر این سریال است که نقش وکیل دادگستری را بازی می‌‌کند. «اضطراب»، «عذاب وجدان» و «وجدان کاری» سه ویژگی است که این بازیگر باید آن را به تماشا بکشد. اما اینکه چرا این ویژگی‌ها را دارد در طول 8 قسمت مشخص می‌شود و پشت هرکدام یک داستانی وجود دارد.‌ نگار جواهریان هم در این اثر تصویری باورپذیر از خود نشان می‌دهد. مسئله قابل‌توجه دیگر، توجه به اندازه به انتخاب بازیگران مکمل و نقش‌‌های کوتاه است. در «وحشی» بازیگران در حاشیه‌ هم به‌درستی انتخاب انتخاب شدند و با جدیت همان بازیگران اصلی بازی می‌‌کنند.
حتماً به سریال «وحشی» ایراداتی هم وارد است اما، دور از چشم نیست که هومن سیدی در دومین تجربه سریال‌سازی‌اش تلاش کرده به استاندار‌دهای جهانی در فرم ساخت و اجرا نزدیک شود و به همین دلیل است که می‌‌توان گفت برایند کلی این اثر در فصل اولش قابل قبول است و این قابلیت را دارد که مخاطب را با خود همراه کند.