سمیه دهقان‌زاده، خبرنگار: «من به شخصه تنها چیز مهمی که در زندگی دارم و با هیچ چیز دیگری تاخت نمی‌زنم شناسنامه و پاسپورتمه، این دو تا رو از آدم بگیرن، یعنی دیگه هویتی از آدم باقی نمی‌مونه.»
این‌ها نه شعار تبلیغاتی برای رأی آوردن، نه شاه‌دیالوگ یک تیتراژ، یا ویدئویی مهیج برای برنامه‌ای حماسی و نه حتی سخنان یک سیاست‌مدار و دولتمرد در بحبوحه زمانی خاص در عرصه جهانی است، بلکه این جملات، حرف‌های هنرمندی از عالم موسیقی در سطح بین‌الملل است که در روزگاری که بسیاری به آتش «ایران‌گریزی، ایران‌هراسی و مسابقه برای هویت کشوری دیگر داشتن» می‌دمند به ایران و ایرانی بودنش می‌بالد و ایران نیز از داشتن چنین فرزندی خرسند است.
 و او کسی نیست جز کارن همایون‌فر؛ خالق موسیقی‌هایی ماندگار و اصیل در سیما و سینمای ایران از «حلقه سبز»، «مدینه»، «هیچ»، «گزارش یک جشن» و «پل چوبی» گرفته تا «رخ دیوانه»، «هیس! دختر‌ها فریاد نمی‌زنند»، «بادیگارد»، «شام آخر» و «اسفند».  
آثاری که حافظه شنیداری ما فارغ از تنوع ژانری، حس تعلق خاطر به وطن و ریشه‌دار بودن را در لابه‌لای نت‌ها و تک‌تک نوا‌هایش یافته و فهم می‌کند.
او که اسمش نیز چون رسمش است خود در این باره این‌طور توضیح می‌دهد: «در عین ارادت به هموطنان ارمنی، برخی از مردم و حتی رسانه‌ها به دلیل اسم خاص من، گمان می‌کنند که من ارمنی هستم و حتی در صفحه ویکی‌پدیا هم این اشتباه صورت گرفته است و با این که حتی در تلویزیون هم به این موضوع اشاره کرده‌ام، همچنان این سوءتفاهم ادامه دارد، درصورتی‌که اسم کارن یک نام ایرانی و برگرفته از داستان «کاوه آهنگر» است.
 من با افتخار مسلمان و شیعه هستم و حتی خود را به معنای ارزشی آن حزب‌اللهی می‌دانم، من فرزند جنگ هستم و در صورت مهیا بودن شرایط خیلی دوست داشتم به سوریه بروم و بتوانم برای اعتقادات و منافع ملی کشورم فعالیت کنم؛ زیرا می‌دانم اگر این اقدامات امروز در سوریه نبود ممکن بود با تروریست‌ها در همین میدان آزادی تهران مواجه می‌شدیم.» (دیباچه، ۱۳۹۵)
 همایون‌فر هنرمندی تلاش‌گر و به معنی واقعی کلمه موفق است، او عضو کانون آهنگ‌سازان سینمای ایران و فارغ‌التحصیل موسیقی از مدرسه بیلکنت انگلستان و کنسرواتوار هاجد تپه ترکیه است و در ۵۷ سال زندگی‌اش چهار بار موفق به دریافت سیمرغ بلورین بهترین موسیقی متن جشنواره فیلم فجر شده و پنج بار تندیس زرین بهترین موسیقی در جشن سینمای ایران را کسب کرده و هر چه برای موفقیت و فعالیت حرفه‌ای یک هنرمند لازم است را به‌تمامی دارد، اما فروتنی و وطن‌دوستی و دغدغه‌مند بودنش نسبت به مسائل روز جامعه شاید همان وجه از شخصیت وی باشد که همواره او را نه‌تنها مشهور که محبوب کرده است.
و حال بیش از هر اثری، آلبوم موسیقی «سید الأمه» اوست که نظر‌ها را به خود جلب کرده، اثری که اغراق نیست اگر بگوییم روح آدمی با شنیدنش به پرواز درمی‌آید.  آلبومی که در مراسم تشییع شهیدان سیدحسن نصرالله و سیدهاشم صفی‌الدین پخش شد و نمادی از عشق و وفاداری به رهبرانی است که نامشان در قلب‌ها نقش بسته است.
 «سراج الاحرار»، «صوت الحق»، «نداء السماء»، «علی خطی الأبرار» و «مشعل‌النور» همگی قطعاتی از این آلبوم هستند که فراتر از مجموعه موسیقایی از عشق، ایستادگی و فداکاری سخن می‌گویند و هر نغمه‌ای از این آلبوم صدایی است که از اعماق تاریخ و از دل مردان و زنانی برخاسته که در راه آزادی قدم گذاشته‌اند و به‌جرئت می‌توان گفت کارن همایون‌فر، با آلبوم «سیدالأمه»، روایتی از عشق، اندوه و ارادت به شهید سیدحسن نصرالله را در دل‌ها زنده کرده است.
 همایون‌فر در ساخت «سیدالأمه»، با هنرنمایی‌اش یک نغمه ماندگار در تاریخ جبهه مقاومت خلق کرد و این روز‌ها به‌خاطر همین شایسته چهره هنر انقلاب ۱۴۰۳ شده است که به‌واقع انتخابی دقیق و به‌حق است.