حمیدرضا غلام‌زاده، کارشناس مسائل بین‌الملل معتقد است این انتظار وجود ندارد که مذاکرات لزوماً به نتیجه برسد و در مورد الزامات رسیدن به یک توافق خوب گفت: «انتظار نداریم لزوماً این مذاکرات به نتیجه برسد. به این معنی که یک توافق شکل بگیرد و مجموعه‌ای از گام‌ها برای دو طرف تعریف شود و شبیه برجام، یک سند امضا شود. لزوماً به این نخواهد رسید؛ چراکه شرایطی که در آن قرار داریم، چه از نظر سیاست خارجی دو طرف و شرایط منطقه‌ای و چه از نظر سیاست داخلی کشور آمریکا و مجموع عوامل و شرایط، به نظر نمی‌رسد فضای همواری برای رسیدن به توافق باشد. اما ممکن است در مقاطع مختلف و به‌طور موردی، دستاورد‌ها و توافقاتی بین دو کشور داشته باشیم. اما توافق خوب طبیعتاً به این معناست که امتیازاتی که ایران می‌دهد و از حق خودش کوتاه می‌آید، کاملاً غیرضروری باشد و به خط قرمز‌های خودش نزدیک نشود. طبیعتاً ایران نباید از خط قرمز خود عبور کند، اما نباید به آن نزدیک هم بشود. تا جایی که می‌تواند باید فاصله‌اش را از این موضوعات حفظ کند. در عوض باید از امتیازی که می‌دهد، یک دستاورد عملی، قابل ارزیابی و متقن به دست آورد و از کلی‌گویی یا اقدام عینی از طرف ما و اقدام غیرعینی از طرف آن‌ها خودداری کند. به عنوان مثال در برجام، ریختن بتن در آب سنگین اراک یک اقدام عینی، مشخص و قابل ارزیابی بود ولی برخی از رفع تحریم‌ها که به‌طور کامل برداشته نشد، مواردی بودند که غیرقابل ارزیابی بودند. قابل ارزیابی بودن و قابل صحت‌سنجی بودن موارد توافق، حتماً مهم است. برخی می‌گفتند حرف مقامات آمریکا و صحبت‌های جان کری قابل اتکا است و سند‌هایی امضا شد که بعداً ثابت شد پوچ بوده‌اند. بنابراین، عینی بودن و قابل ارزیابی بودن بسیار مهم است. الزامات رسیدن به یک توافق در سیاست خارجی این است که شما صحنه را درست ببینید. صحنه دوجانبه نیست؛ بلکه چندجانبه است، حتی اگر مذاکرات دوجانبه انجام شود. در هر صورت، صحنه موضوعات بین‌المللی بیش از دو وجه دارد و دیگران ممکن است احساس خطر یا فرصت کنند و بخواهند مداخله کنند. منافع برای آن‌ها مهم است، تهدید‌ها برایشان مهم است. پس توافق خوب در سیاست خارجی این است که تا جایی که ممکن است امتیازات بیشتری بگیرد، چندوجهی باشد و بتواند از امتیازات و منافع دیگران در راستای منافع خودش استفاده کند.»