مصطفی قاسمیان، خبرنگار: مجموعه «قهوه پدری» جدیدترین سریال مهران مدیری که این روزها به قسمت‌های پایانی نزدیک می‌شود، اثری در حال و هوای آثار قبلی این فیلمساز است که بیش از اغلب سریال‌های قبلی‌اش مخاطبان را به دو دسته موافق و مخالف تقسیم کرده. در شرایطی که پرچمداران جریان‌های تازه فیلم و سریال کمدی مثل سروش صحت، ابراهیم عامریان و محسن تنابنده طی سال‌های اخیر مدل‌های متفاوتی از طراحی قصه و شوخی را در آثار متعدد خود به نمایش گذاشتند، ولی مدیری همچنان به بعضی عناصر کمدی‌های تلویزیونی دهه‌های 70 و 80 خود پایبند مانده که بخشی از نقاط ضعف «قهوه پدری» را رقم زده‌اند؛ مواردی مثل استفاده از نام خانوادگی عجیب «میخچالچی» برای شخصیت مدیر بانک، میمیک مضحک بیتا سحرخیز برای همسر او و درنهایت عینک بسیار قطور طبی برای «جهانگیر» که چشمان سام درخشانی را بسیار درشت نشان می‌دهد. به ندرت می‌توان تماشاگری را یافت که با این‌گونه عناصر سریال خندیده باشند و چه بسا موردی مثل میمیک کاراکتر «بهار» بیش از آن که بامزه باشد، اعصاب‌‌خردکن است.
به خلاف چند موردی که ذکر آن آمد، درباره بسیاری از شوخی‌های مجموعه «قهوه پدری» اتفاق نظر زیادی وجود ندارد. عده‌ای از بینندگان با تماشای آن‌ها می‌خندند و ابراز رضایت می‌کنند و عده‌ای که بیشتر به نظر می‌رسند، چندان نمی‌خندند. سریال با وجودی که در قسمت نخست، با شوخی‌های متعدد دوپهلوی جنسی آغاز شد و یک ناامیدی بزرگ ساخت، اما از قسمت دوم به بعد با بسامد کمدی به این دست شوخی‌ها رو آورد و به کمدی تمیزتری تبدیل شد که پیش از این در آثار مهران مدیری دیده بودیم.
یکی از نقاط ضعف بزرگ «قهوه پدری» اما بازیگرانی‌اند که بعضی با کوله‌باری از تجربه در محصولات کمدی، برای ایفای نقش در این سریال انتخاب شده‌اند، ولی در خنداندن تماشاگران موفق نیستند و حضوری آزارنده در این اثر دارند. در صدر این فهرست می‌توان از سام درخشانی و حامد آهنگی نام برد و البته خود مهران مدیری که چهره غیرمنتظره این دسته است. از بازیگران جوان‌تر هم مجید نوروزی و سپیده بیگلری توفیق چندانی در آوردن لبخند روی لب تماشاگر ندارند. در مقابل چهره‌های ذکرشده، ژاله صامتی همچنان می‌درخشد، گرچه جذاب‌ترین چهره این سریال را که در عموم نظرات تماشاگران نیز تمجید شده، حامد وکیلی می‌توان دانست که گویی در میانسالی به عنوان یک کمدین شکوفا شده و با میمیک جالب و لحن بامزه خود، هرگاه در قاب تصویر حضور دارد، نگاه‌ها را به سمت خود خیره می‌کند.
فیلمنامه «قهوه پدری» نقطه‌ضعفی دارد که آن را از تبدیل شدن به داستانی خوب بازمی‌دارد و نقطه قوتی که کشش آن را برای بخشی از تماشاگران رقم زده. ایراد بزرگ سریال جدید مهران مدیری، کندی ریتم آن است؛ چراکه به نظر نمی‌رسد در هر قسمت، بیش از یک اتفاق بیفتد و گاهی حتی یک قسمت کامل، بدون رخ دادن حتی یک اتفاق در مسیر پیشروی پیرنگ اصلی اثر سپری می‌شود. مثلاً بخش زیادی از قسمت دهم این اثر که دو هفته پیش به انتشار رسید، صرفاً پیگیری قضیه فرعی و کم‌اهمیت دزدی خودرو بود و عملاً قصه را جلو نمی‌برد. این مسئله باعث شده گاه مخاطبان پیرنگ اصلی را گم کنند و «قهوه پدری» به اثری از جنس سریال‌های آیتمی مهران مدیری در سال‌های گذشته تبدیل شود. کوتاهی زمان هر قسمت سریال هم که با «آنچه گذشت» و «پشت‌صحنه» معمولا به 45 دقیقه نمی‌رسد و در بعضی قسمت‌های اخیر حتی به 33 دقیقه رسیده، مزید بر علت است که «قهوه پدری» در قصه‌گویی کم بیاورد و شائبه آب بستن به آن تقویت شود. این در حالی است که حالا دیگر 4-5 سال از روزگاری گذشته که سریال‌سازان نمایش خانگی کم‌فروشی می‌کردند و با تکنیک‌هایی مثل قطعات موسیقی، تکرار بعضی صحنه‌ها و... سریال را کش می‌دادند.
از سوی دیگر پیچش‌هایی که در قصه «قهوه پدری» طراحی شده و چند بار مسیر داستان این سریال را تغییر داده، به خلاف آنچه که از ابتدا به نظر می‌آمد، چندان قابل پیش‌بینی نیست. سریال که در ابتدا تکرار «هیولا» به نظر می‌رسید، با شکست شدید توصیه «اون»، به نقیض آن تبدیل شد، ولی بعد از یکی دو قسمت، باز هم تغییر مسیر داد و سرقت از بانک را محور قصه قرار داد. با این حال، استقبال چشمگیر مردم از قهوه زغالی «جهانگیر» و همچنین پیدا شدن یک عتیقه در زیر زمین، بار دیگر امکان تغییر مسیر قصه را فراهم کرده است.
برای دوستداران آثار گذشته مهران مدیری، «قهوه پدری» درمجموع اثری ناراحت‌کننده است که با وجود چند ایده خوب و 2 یا 3 شخصیت جذاب، هدر رفته. این سریال اگر در انتخاب بازیگران شرایط بهتری داشت، کمتر از اکت‌های اغراق‌شده و آزارنده بهره می‌برد و بیشتر به پیگیری قصه اصلی می‌پرداخت، می‌توانست یکی از بهترین سریال‌های مهران مدیری باشد، ولی با وجود آن که بعد از چند قسمت جا افتاد و بهتر شد، هیچ‌گاه نتوانست حتی به سطح آثار قوی سال‌های اخیر این سریال‌ساز مانند «هیولا» نزدیک شود، چه رسد به امثال «شب‌های برره» و «پاورچین».