کیانا تصدیق‌مقدم، خبرنگار گروه فرهنگ: حدود ۳۰ سال از ساخت اولین سریالش می‏گذرد؛ با «ساعت خوش» در سال ۱۳۷۳ کارگردانی را شروع کرد و فصل جدیدی را در حرفه کاری‌اش رقم زد. سن مهران مدیری آن روزها کمتر از ۳۰ سال بود و هنوز آنطور که باید تجربه کارگردانی نداشت. تازه اول راه بود، اما مخاطب و نیازش را می‏شناخت و با استفاده از همین شناخت یک اثر را خلق می‏کرد؛ آثاری که در دهه‏های 70 و 80، جزو پربیننده‌ترین سریال‏های تلویزیون محسوب می‏شدند. مدیری سریال می‏ساخت و تا مدت‌ها دیالوگ‏های آثارش، تکیه‌کلام می‌شد. روزهایی که شاید نقطه طلایی کارنامه کاری این هنرمند به حساب می‏آمد. اما رفته رفته همه‌چیز تغییر کرد؛ مهران مدیری تصمیم گرفت در سومین دهه فعالیتش به‏عنوان کارگردان، مسیر جدیدی را طی کند. مسیری که مشخص نیست انتهای آن قرار است به یک دشت سبز و خوش آب و هوا ختم می‌شود یا یک دره سرد و تاریک.
او در سالگرد ۳۰‌سالگی کارگردانی‏اش تصمیم می‏گیرد سریال جدیدی را در نمایش خانگی منتشر کند؛ در ابتدا نامش «پدر قهوه» بود اما بعد از اصلاحیه‏ها به «قهوه پدری» تغییر کرد. داستان این سریال‏ هم کماکان به آثار پیشینش یعنی «هیولا» و «دراکولا» برمی‏گردد. خانواده شریفی که در یک مضیقه مالی گیر افتاده‌اند. پدر خانواده که از قضا نام شریفی هم دارد (جهانگیر ادیب)، صاحب یک کتابفروشی است؛ او به‏ دلیل اینکه فروش مناسبی ندارد و از پس پرداخت اجاره کتابفروشی برنمی‏آید مجبور است در مدت کمی محل کارش را به مالکش تحویل دهد. آقای ادیب در همان قسمت‏ اول، حاضر نمی‏شود کتاب‏های کتابفروشی را بفروشد و دلیلش هم این است که فرد خریدار ارزش و اهمیت آنها را نمی‏داند و می‏خواهد کتاب‏ها را کیلویی بخرد. تا اینجای داستان همه‌چیز مرتب است. همه افراد خانواده باوجود مشکلات مالی به جهانگیر افتخار می‏کنند که شرافتش را حفظ کرده است. اما در قسمت‏های بعد ورق به یکباره بر‏می‌گردد و یک فکر طلایی به ذهن آقای ادیب می‌رسد. دزدی از بانک برای رهایی از بی‏پولی. محور سریال تا حالا که ۱۱ قسمت از آن منتشر شده، روی همین موضوع، یعنی نقشه و تلاش‏هایی می‏گذرد که این خانواده شریف برای دزدی از بانک کشیدند.
اگر قهوه پدری و آثار قبلی این هنرمند را دیده باشید حتما متوجه یک موضوع می‌شوید؛ برای مهران مدیری یک نکته بسیار مهم است، آن هم اینکه نشان دهد انسان‏های شریف هنوز هم وجود دارند. اما او یک رویه برای این کار دارد. اول نشان می‌دهد که چنین افرادی وجود دارند و بعد شرافتی که در ذهن مخاطب ساخته را خراب کند. کاری که در قهوه پدری با جهانگیر ادیب کرد و در هیولا با هوشنگ شرافت. او از یک کتابفروش دزد ساخت و از یک معلم هم فردی بی‏اراده که از یک جایی به بعد پول را به شرافتش ترجیح داد و در ازای پول پاسخ سوال‏های امتحانات نهایی را به شاگردش داد.
جنس بازی گرفتن مدیری در قهوه پدری، یکی دیگر از موضوعاتی است که این سریال را دچار چالش می‏کند. به وضوح مشخص است که او می‏خواهد ضعف فیلمنامه را با بازیگران پوشش دهد و البته در انجام این‌کار چندان موفق عمل نمی‌کند. مدیری تصمیم می‏گیرد روی ظاهر و ویژگی‏های افراد مانور دهد؛ او یک عینک ته‌استکانی برای جهانگیر ادیب، صدای زنانه برای سعید(پسر جهانگیر)، صدای مردانه برای عروس جهانگیر، دندان‏های بیرون‏‌زده برای بهار(همسر مدیر بانک) و لهجه برای نجم‌الدین میخچالچی(رئیس بانک) و یک مغز کوچک زنگ‏زده برای اون(دوست جهانگیر) در نظر گرفته تا به اصطلاح برای مخاطب جذابیت ایجاد کند که البته بیشتر این سوال را در ذهن ایجاد می‌کند که این آدم‌های عجیبی که در قهوه پدری دور هم جمع شده‌اند از کدام سیاره آمده‌اند؟
مهران مدیری برخلاف ۳۰ سال پیش که جنس نیاز مخاطب را به‏خوبی می‏شناخت و این موضوع برایش اهمیت هم داشت، حالا سریال قهوه پدری را در فضایی ساخته که‌ بیننده را به سمت جهانی هل می‏دهد که با آن بسیار غریب است. به نظر می‏رسد او این سریال را حوالی ساعت ۶ صبح و وقتی که هنوز کاملا هوشیار نبوده کارگردانی کرده باشد. البته شگفتی‌ها در سریال آنقدر زیاد است که شاید بهتر باشد خودش به این سوال پاسخ دهد که چه ساعتی از روز این اثر را کارگردانی کرده و آیا در آن زمان حالش خوب بوده یا خیر.