مصطفی قاسمیان، خبرنگار: مجموعه «بازی مرکب» در فصل دوم، از آن ادامه‌هایی است که کمتر کسی را از طرفداران سری نخست ناامید می‌کند و مصداق مناسبی برای اصطلاح سندرم قسمت دوم نیست. دومین فصل از این سریال هم بر همان مدار سری اول می‌چرخد که از آن به یاد داریم؛ قصه‌ای که با تم «بازی با مرگ» هویت یافت و از هیجانی تغذیه می‌کرد که تماشای بقای شخصیت‌ها در بازی‌های مرگبار کودکانه به مخاطبان هدیه می‌داد. سازندگان تا جایی که توانستند این عنصر را بار دیگر در سریال قرار دادند تا همان مقدار آدرنالینی که در فصل اول باعث موفقیت این اثر شد یک مرتبه دیگر ترشح شده و فصل دوم بازی مرکب را پربیننده کند. به این منظور، بازی‌های جدیدی در قصه طراحی شده که تا حد زیادی این اثر را روی تماشاگر می‌گذارد و ماجرا با منطق داستان همخوانی دارد؛ به این شکل که با گذشت 3 سال، طبیعی است سازندگان بازی با هدف ایجاد تنوع بیشتر برای تماشاگران ثروتمند و قمارباز بازی، بعضی مراحل را تغییر داده باشند. تا اینجا همه‌چیز مطابق روال منطقی قصه جلو می‌رود ولی تلاش افراطی فیلمساز برای حفظ تم بازی با مرگ در بخش‌های پیش از آغاز بازی اصلی، از قصه بیرون می‌زند و دست او را رو می‌کند. مشخصاً می‌توان به بازی سنگ، کاغذ، قیچی و رولت روسی توسط بازاریاب بازی مرکب اشاره کرد که در خانه‌هایی در خیابان‌های سئول انجام می‌شود و البته نسخه کم‌خطر و فاقد مرگ آن با گداهای پارک. این بازی‌ها نه منطق و مبنای درستی دارد و نه با شخصیت‌پردازی بازاریاب مطابقت می‌کند.