مهدیه زمانی، دبیر کانون حامیان منابع طبیعی زاگرس دانشگاه شهرکرد: یکی از مهم‌ترین چالش‌هایی که کانون‌های فرهنگی مثل کانون حامیان منابع طبیعی زاگرس با آن مواجهند، کمبود منابع مالی و انسانی است. بسیاری از فعالیت‌های این کانون بستگی به تأمین مالی دارند که به‌واسطه کمبود اعتبارات و منابع مالی پایدار، این نهاد گاه به‌سختی قادر به پیشبرد برنامه‌های خود است. این مسئله از یکسو وجود هزینه‌های بالا برای پروژه‌های حفاظتی و از سوی دیگر فقدان حمایت‌های دولتی و خصوصی مؤثر را نمایان می‌سازد. 
چالش دیگری که کانون با آن دست به گریبان است، فقدان آگاهی عمومی درباره اهمیت اکوسیستم زاگرس و ضرورت حفاظت از آن است. بسیاری از مردم به‌دلیل عدم اطلاع کافی از خطرات و آسیب‌های ناشی از فعالیت‌های اقتصادی و صنعتی، حضور خود را در این مسئله کمرنگ کرده‌اند.  علاوه بر این، چالش مربوط به تخریب و آلودگی محیط زیست در زاگرس یکی دیگر از معضلات جدی است. این منطقه به‌واسطه استخراج بی‌رویه منابع طبیعی، فعالیت‌های صنعتی و کشاورزی غیراصولی، با تهدیدهای جدی همچون خشک شدن منابع آب، کاهش تنوع زیستی و تخریب زیستگاه‌های حیات وحش روبه‌روست. از دیگر چالش‌های کانون، ارتباطات بین‌المللی و دسترسی به تجربیات سایر کشور‌ها در زمینه حفاظت از محیط زیست است. عدم ارتباط مؤثر با نهاد‌های بین‌المللی و بهره‌گیری از تجربیات موفق سایر کشور‌ها می‌تواند مانع از ارتقای سطح فعالیت‌های حفاظتی شود. با توجه به شرایط فرهنگی، اجتماعی، اقلیمی و زیست‌محیطی جدید به آرایش جدیدی در شکل‌گیری، حمایت و پشتیبانی از کانون‌های فرهنگی و انجمن‌های علمی دانشجویی نیاز داریم. آن کانون‌هایی که ماهیت فعالیت‌های آن‌ها در حوزه حفظ محیط زیست و حمایت از پایداری منابع انرژی در کشور است و به‌دنبال اقدامات دانش‌بنیان در جهت سلامت محیط‌زیستند، باید در صدر اهمیت و حمایت قرار بگیرند. در رویداد‌های ملی و جشنواره‌ها برای تشکیل این‌گونه کانون‌ها پیش‌امتیازی لحاظ شود و پویش‌های مرتبط با فعالیت‌های زیست محیطی در سطوح استانی، منطقه‌ای، ملی و جهانی با محوریت معاونت فرهنگی وزارت مورد تبلیغ و توجه قرار گیرد. به معاون جدید وزارت علوم پیشنهاد می‌شود یکی از مهم‌ترین اولویت‌های خود را ارتقا از سطح مهارتی و دانشی و پشتیبانی‌های مالی از کانون‌های با عملکرد زیست‌محیطی قرار دهد. از مهم‌ترین راهبرد‌هایی که توصیه می‌کنیم، تشکیل انجمن‌های علمی بین‌رشته‌ای و حمایت از همایش‌های علمی در زمینه و تعامل با دستگاه‌های خدماتی و اجرایی و انعقاد تفاهم‌نامه در سطح استان، منطقه و کشور و عمق‌بخشی به ارتباطات پژوهشی و اجرایی کانون‌های دانشجویی با این دستگاه‌هاست. در یک کلام پیشنهاد ما به مسئولان این است که وقت آن رسیده در مورد محیط‌زیست از اقدامات شعاری و سطحی عبور و به‌مثابه دغدغه حیات‌آفرین موضوع را دنبال کنند؛ چراکه پای مرگ و زندگی نسل‌های بعدی در میان است. در آخر درخواست ما رسیدگی به مهم‌ترین مشکل و مسئله ما، یعنی اختصاص اعتبارات قابل‌توجه و مکفی و نظارت در جهت استفاده اعتبارات در جهت فعالیت‌های زیست‌محیطی است.