مصطفی قاسمیان، خبرنگار: فیلم کوتاه «مرتد» ساخته مشترک داوود مرادیان و امیر ابیلی که این روزها در چهل‌ویکمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران به نمایش درآمده، اثری در ژانر درام معمایی است که مایه‌های حقوقی دارد و فیلمنامه آن بر پایه یک قاعده حقوقی بنا شده. نخستین عیب فیلم نیز به همین قاعده برمی‌گردد؛ چراکه قاعده یادشده کمتر از شش ماه پیش در یکی از سریال‌های پربحث و پرواکنش نمایش خانگی نمایش داده شده و شخصیت‌های سریال مورد نظر درباره آن صحبت کردند. اگرچه این نوشته به دنبال آن نیست که به سازندگان «مرتد» اتهام گرته‌برداری از مجموعه «گناه فرشته» را بزند، ولی معمای اصلی این فیلم‌کوتاه به‌گونه‌ای طراحی شده که تنها با اطلاع پیشین تماشاگر از قاعده حقوقی مورد نظر، فیلم از نیمه جذابیتش را برای او از دست می‌دهد. «مرتد» با وجود نکته‌ای که درباره گره اصلی آن آمد، همچنان در پایان‌بندی جذاب و تا حدی غافلگیرکننده است؛ چراکه مخاطب نمی‌تواند تا لحظات پایانی فیلم به‌راحتی حدس بزند که چه کسی در پس توطئه نمایش‌داده‌شده در فیلم قرار دارد. از قضا این صحنه نیز از لحاظ حسی خوب درآمده و در آن هنرپیشه‌ها نقش‌آفرینی مناسبی دارند. فیلمنامه این اثر موفق شده دو شخصیت بسازد که ‌انگیزه‌های انسانی دارند و تصمیمات‌شان قابل‌توجه و بحث است و این در حالی در مدت‌زمان کمتر از نیم ساعت رخ داده که گاه سازندگان فیلم‌های بلند سینمایی از ساخت دو شخصیت در یک فیلم 90 دقیقه‌ای عاجزند! خالقان مرتد از سوی دیگر توانسته‌اند ریتم و تمپوی اثر را حفظ کرده و از قواعد ژانر معمایی به شکل مناسبی پیروی کنند. این نکات البته نشان می‌دهد سازندگان قصد داشته‌اند فیلم را بیش از هرچیز برای تماشاگر بسازند که در وانفسای اقتصاد ضعیف سینمای کوتاه، تصمیمی قابل توجه و مهم است.
نکته پایانی آن که اگرچه داوود مرادیان و امیر ابیلی توانسته‌اند از اغلب هنرپیشه‌های اثر خصوصا فرید قبادی و ریحانه رضی بازی‌های خوبی بگیرند، ولی در اجرای صحنه‌های دارای هنرور ضعیف نشان می‌دهند؛ به شکلی که در سکانس‌های بازسازی صحنه جرم، نحوه ایستادن و نگاه کردن هنرورهای فیلم برای مخاطب جدی سینما آزارنده است و ضبط چندین نمای دور از آنها به این ضعف بیشتر دامن زده است.