مسعود آذرباد، نویسنده: خبر کوتاه، سنگین و مبهوت‌کننده بود. یحیی السنوار شهید شد. سنوار ترور نشد، شهید شد! در نبرد رودررو، با گلوله تانک مرکاوای اسرائیلی شهید شد. حرف درباره او زیاد زده شده است. از چهل و چند سال مبارزه‌اش علیه رژیم خونخوار صهیونیستی تا حضور دائمی و همیشگی‌اش در نوار غزه محاصره‌شده تا رجزخوانی‌هایش علیه دشمن سفاکش تا یادآوری کربلا در سخنرانی‌هایش. 
اما سنوار چیزی بیش از اینها بود. او انسانی بود قهرمان؛ نه به‌خاطر مبارزه صرفش برای آزادسازی فلسطین، نه برای آن کلت اسرائیلی‌اش که همیشه همراه داشت، نه به‌خاطر حضور بی‌باکانه‌اش در غزه، نه به‌خاطر اینکه او در مسیر قهرمانی قرار گرفت. او می‌توانست همچون بسیاری از اعراب و فلسطینی‌ها و مسلمانان، پشت میزی بنشیند و تن به مذاکره به دشمن بدهد. اما او در سفر قهرمانانه خود، اول از همه با ترس‌های خود روبه‌رو شد. هیچ‌کس مدعی نیست که سنوار انسانی فوق بشری بود یا هیچ‌گاه خطا نکرد، بلکه او انسانی بود که با ترس‌هایش روبه‌رو شد و با آنها جنگید. از ضعف‌ها و کمبودهای خودش آگاه بود و تمام تلاشش را کرد که آن ضعف و کمبودها را جبران کند. 
سنوار انسانی واقعی بود اما گویی از دل داستان‌ها و اسطوره‌ها بیرون آمده است. او دعوت را پذیرفت و به میدان مبارزه علیه دشمن آمد. بارها تلاش کرد، بارها شکست خورد و بارها دوباره تلاش کرد. او از رودررو شدن با حریفانش باکی نداشت.  بی‌باکی از سر تهور و جسارت نبود، بی‌باکی او از سر شجاعت بود. او از ترس‌هایش بی‌خبر نبود، او از قدرتمندی دشمنش بی‌خبر نبود، او از کم بودن تجهیزاتش بی‌خبر نبود. او با آگاهی و ایمان کامل در این میدان پا گذاشت. او فهمید که شهادت باعزت بهتر از زندگی با‌ذلت است. 
سنوار چه در سال‌های زندان و چه در روزهای پس از آزادی، لحظه‌ای منفعل نبود. او قهرمانی واقعی بود. آنجا که فهمید اگر درست فعال باشد، به‌زودی به هدف و آرزویش خواهد رسید. او قهرمانی خودخواه نبود که همه‌چیز را حول محور خودش بخواهد. 
زندگی او قصه‌ای پر فراز و نشیب و پرکشش داشت اما این قصه پرکشش فقط در جنگیدن و مبارزه خلاصه نمی‌شد. زندگی او بیش از همه در جهاد اکبر او نمایان است؛ آنجا که می‌توانست از لذایذ دنیوی بهره ببرد و به ظاهر هم مجاهد بماند اما تصمیم گرفت جهاد واقعی را انجام دهد؛ پشت کردن به دنیا و برای خدا، در کنار بندگان خدا جهاد کردن. 
جای یحیی السنوار روی پرده‌های سینما و در قاب تلویزیون در میان کلمات داستان‌ها خالی است؛ نه به‌خاطر آن درام و کشمکشی که در تمام زندگی‌اش جاری بود، بلکه به‌خاطر آن مجاهدتی که او با فکر و منطق و ایمان راسخ انجامش می‌داد. او نمونه کامل یک سفرقهرمان است. آنجا که قهرمان پس از تلاش‌های بسیار برای یافتن نیازهای خود، اکنون که به انسانی قوی‌تر بدل شده است، باز‌گردد و این بار برای مردمش مبارزه کند؛ مبارزه‌ای فراتر از خودخواهی‌ها و خودپسندی‌ها. 
سنوار نیاز ندارد ما و نسل‌های بعد از ما بدانیم که او چه کرده است. ما باید او را به میان تصاویر و کلمات بیاوریم تا راه‌مان را گم نکنیم و بدانیم جهت درست زندگی کدام است. نباید یادمان برود یحیی سنوار شهید از یحیی سنوار زنده قدرتمندتر و اثرگذارتر است.