مریم فضائلی، خبرنگار گروه فرهنگ: این روزها در فضای مجازی ممکن است مطالب زیادی درخصوص پخش سریال‌های روز دنیا از شبکه 4 سیما دیده باشید. کاربران فضای مجازی از این موضوع استقبال کرده و به آن واکنش نشان داده‌اند. شبکه‌ای که فارغ از هرگونه هیاهو و جنجال همان هدفی که برایش تدوین شده را پیش می‌برد، ممکن است در طول این سال‌های فعالیت نتوانسته باشد همه این اهداف را محقق کند اما ساخت برنامه در حوزه فرهنگ و ادب یکی از این اقدامات است که با برنامه «سرزمین شعر» در این یک سال اخیر محقق شده است. به بهانه 27 شهریور، روز شعر و ادب فارسی به این برنامه پرداختیم و نقاط ضعف و قوتش را بررسی کردیم. 
از اواخر زمستان سال 1402 برنامه‌ جدید سرزمین شعر در کنداکتور شبکه چهار قرار گرفت. گفته می‌شود این برنامه اولین رقابت تخصصی در حوزه شعر است. برنامه‌ای که مشابه خارجی در کشورهای عربی هم دارد و بسیار هم مورد استقبال بوده است. سرزمین شعر در طول 26 قسمت پخش شده، رقابت 64 شاعر در هشت گروه را به نمایش گذاشته. چهار داور برای این برنامه انتخاب شده‌اند تا بتوانند داوری تلنت‌شو ادبی را انجام بدهند. ناصر فیض، علیرضا قزوه، علی‌محمد مودب، محمدکاظم کاظمی و محمدمهدی سیار به‌عنوان داور  و امیرحسین مدرس اجرای برنامه را به عهده دارد. شاید سازندگان این برنامه فکر نمی‌کردند از همان ابتدا بتوانند مخاطب قهرکرده از تلویزیون را جذب کنند اما پخش ‌قسمت‌های مختلف برنامه در فضای مجازی همزمان با روزهای اول پخش از شبکه چهار نشان داد که مردم همچنان مشتاق برنامه‌های ادبی هستند و استقبال می‌کنند. با همه نکاتی که گفته شد، این برنامه باید برای ادامه مسیری که درپیش دارد و ارتقای کیفی برنامه چند مساله را مورد توجه قرار دهد. 
1. یکی از نکاتی که باعث افزایش مخاطب برای یک برنامه می‌شود، توجه به چهارگوشه‌ ایران و همین‌طور توجه به شعر فارسی است که از قلمرو و مرزهای کشورمان فراتر می‌رود. وقتی از شعر فارسی اسم می‌بریم، باید کشورهای اطراف‌مان که سال‌هاست در این زمینه فعال هستند را مورد توجه قرار بدهیم. در این دو فصل کشور افغانستان به دلیل قرابت بیشتر با ایران، توانست شعر خودش را به سرزمین شعر وارد کرده و مخاطب ایرانی را با آن آشنا کند اما همچنان جای کار بسیاری برای این موضوع وجود دارد. در نمایشگاه کتاب سال 1402 که تاجیکستان به‌عنوان میهمان ویژه این نمایشگاه انتخاب شد، نویسندگان و شاعرانی که از این کشور آمده بودند، دغدغه‌شان شناخته شدن از سمت مخاطب ایرانی بود؛ کاری که در این برنامه می‌تواند به شکل مناسبی انجام بگیرد. 
2. علاوه‌بر تنوع در شاعران، تنوع در مضامین شعری موضوع دیگری است که مورد توجه قرار گرفته اما باز هم جای کار بسیار دارد. محمدکاظم کاظمی، از داوران این برنامه در صفحه شخصی‌اش درباره تنوع شعری این برنامه نوشته: «تلاش تهیه‌کننده و داوران و سرگروه‌ها بر این بود که تا حد مقدورات رسانه، دایره محتوایی شعرها گسترده باشد.» این اتفاق باعث می‌شود ظرفیت استفاده از شعر گسترش پیدا کند و برای مناسبت‌های گوناگون شعرهای خوب و متنوعی آماده شود. 
3. شاید سال‌ها از زمانی که برای اولین بار نام علیرضا افتخاری به‌عنوان یک خواننده در تلویزیون شنیده شد، گذشته باشد اما سرزمین شعر انگار بار دیگر این خواننده را به مردم و حتی نسل جوان معرفی کرد و توانست در زمانی که خوانندگان جوان‌تر با شعرهای بدون مفهوم سعی می‌کنند مخاطب را تحت‌تاثیر قرار دهند، بگوید می‌شود با اشعار پرمحتوا حس‌وحال متفاوتی را به بیننده منتقل کرد. پخش قسمت‌های حضور علیرضا افتخاری در فضای مجازی نشان از همین استقبال داشت و البته باید این موضوع را هم از یاد نبرد که استفاده از اشعار پرمحتوا که توسط شاعران مختلف در این برنامه خوانده می‌شود، می‌تواند به عرصه موسیقی برای انتخاب این اشعار کمک کند. 
4. تلویزیون باید متعلق به همه سلیقه‌ها باشد. از قدیم‌الایام شنیده‌ایم ایرانی‌ها با شعر بزرگ شده‌اند و انگار پیوند دیرینه‌ای با این قسمت از هنر دارند. حضور شاعران جوان از سراسر کشور حتما نگاه درستی است اما در کنارش توجه به همه سلایق می‌تواند کمک‌کننده به جذب مخاطب باشد. علی زارعان، تهیه‌کننده برنامه در مصاحبه‌ای گفته ‌بود: «ما باید فرصت شنیده و دیده‌شدن را به همه شاعران بدهیم و این برنامه نیز رسالت دیده شدن و جریان‌سازی در حوزه شعر را دنبال می‌کند.»