ایمان عظیمی، خبرنگار گروه فرهنگ: همزمانی یورو ۲۰۲۴ با انتخابات ناگهانی چهاردهمین دوره ریاستجمهوری موجب نشد تا مردم و خورههای فوتبالی دست از تماشای آن بردارند و عیش دیدن یکی از باکیفیتترین تورنمنتهای این ورزش مهیج را به نیش نکشند. فراوانی انتخابها میان صداوسیما و برنامههای اینترنتی نیز به طرفداران این اجازه را میداد تا با خیال راحت مسابقات را پیگیری کنند و معطل فضاهای رسمی باقی نمانند. اما آیا صرف فراوانی برنامههای ورزشی برای پوشش دادن مسابقات و راضی کردن دل مخاطب کافی است؟ آیا نباید در کنار کمیت نیمنگاهی هم به کیفیت این برنامهها داشت؟ چه ایرادی دارد اگر برنامههای فوتبالی در کنار سرگرم کردن مردم، آنها را بهصورت نیمهتخصصی با حوزه کارشناسی فوتبال آشنا کنند و با پیگیری این ایده از هر تماشاگر یک کارشناس بالقوه بسازند؟
در میان برنامههایی که یورو ۲۰۲۴ و حواشی آن را پوشش دادند ویژهبرنامه شبکه ورزش با اجرای جواد خیابانی، خداداد عزیزی و رسول مجیدی و همینطور فوتبال۳۶۰ با اجرای عادل فردوسیپور و محمد بحرانی بیشتر از دیگر برنامهها نگاه تیزبین مخاطب و فوتبالدوستان را به خود جلب کردهاند. اولی بهخاطر پخش شدنش توسط رسانه ملی با تعداد زیادی بیننده بالقوه و بالفعل و دومی به دلیل حضور مجری برندشده و مخالفخوانش سر زبانها افتادهاند و تکههای بامزه و اینستاگرامپسندشان فضای مجازی و حتی واقعی را پر کرده است. اما برنامه خیابانی-مجیدی کمتر و فردوسیپور-بحرانی به شکلی جدیتر نگاه کارشناسی در برنامه خود را با وایرالشدنهای آنی و مقطعی تاخت زدهاند و تقریبا هیچ وقع و اهمیتی برای تحلیل مسابقات قائل نیستند. البته نباید حضور افرادی همچون فرشاد کرمی و اشکان دژاگه در ویژهبرنامه شبکه ورزش را کماثر تلقی کرد ولی این بخش آنقدر در حاشیه است که بههیچوجه نمیتواند نماینده تام و تمام طیفی از مخاطبان لقب بگیرد که به شکلی جدی فوتبال را دنبال میکنند و این ورزش برایشان به وعده غذایی میماند. درواقع این نگرش سلبریتیمحور از طرف صداوسیما و برنامههای ورزشی خصوصی است که فوتبال را نیز همچون سینما به خاک سیاه نشانده و وضعیت را به جایی کشانده که بازیگران سینمای کمبنیه ایران صحنهگردان اصلیاش شدهاند و در کنار فوتبالیهای سابق، آنتن را خرج خاطرات بیمایه و بیربط خود میکنند تا فوتبال موضوعیتش را در کنار سلبریتیسم کور جستوجو کند و از دور بررسی کارشناسانه خارج شود.