علی‌اکبر اشعری، رئیس اسبق کتابخانه ملی: برای نگاه به فرهنگ، در چند حوزه می‌شود صحبت کرد. اولین نکته اینکه با توجه به تاکیداتی که مقام‌معظم‌رهبری چندین سال پیش در مورد پیوست فرهنگی مطرح کردند، باید دید کاندیداها چه تلقی‌ای از این موضوع دارند. وقتی صحبت از پیوست فرهنگی می‌شود باید در دو مقطع در موردش فکر کرد. یکی اینکه همه فعالیت‌ها باید در بستر فرهنگی جامعه شکل بگیرد تا مقاومت مردمی نداشته باشد یا به عبارت بهتر، همراهی مردمی داشته باشد. دومین موضوع این است که به آثار فرهنگی هر فعالیتی باید فکر کرد. لازمه این کار این است وقتی صحبت از پیوست فرهنگی می‌کنیم، بستر این کار هم باید درست چیده شود. ممکن است از یک موضوع فرهنگی صحبت کنیم اما می‌دانیم جامعه الان آمادگی این کار را ندارد. هر کاری انجام می‌گیرد باید به آثار فرهنگی آن هم توجه کرد که اثر مخرب نداشته باشد و مثبت هم باشد. این یک موضوع بسیار مهم است. زمان ریاست‌جمهوری هاشمی‌رفسنجانی به ایشان پیشنهاد دادم شما همه وزارتخانه‌ها را مکلف کنید وزرا مشاور فرهنگی داشته باشند و ستادی برای این مشاوران در وزارت ارشاد که متولی اصلی حوزه فرهنگ است، تشکیل شود.
موضوع دومی که باید به آن توجه کرد، اینکه عموما قضاوت‌هایی که در حوزه فرهنگ می‌شود، ناشی از مشاهدات است. مثلا تشییع رئیس‌جمهور شهید را درنظر بگیرید. همه با مشاهده این تشییع می‌گویند، همه مردم همراه هستند، بعد مثلا به کوه می‌روند و اوضاع آنجا را می‌بینند و می‌گویند، اوضاع خوبی نداریم، بی‌بندوباری زیاد است. علتش این است ما سامانه‌ای برای رصد و پایش فرهنگ نداریم. بارها به وزرای ارشاد پیشنهاد دادم این کار را انجام بدهند اما توجه نکردند. ما نیاز داریم اگر قضاوتی نسبت به فرهنگ جامعه داریم، یک قضاوت عالمانه باشد. بدانیم چند درصد مردم گرفتار این موضوع هستند. موضوع سوم هم اینکه حوزه فرهنگ بسیار دیربازده است. در این حوزه باید برای هر بازه‌ای هدف‌هایی تعیین شود تا همه فعالیت‌های کشور را به سمت حل آن مساله ببرند. مثلا گفته می‌شود طلاق در کشور زیاد است، باید وزارت ارشاد همه جوانب این موضوع را درنظر بگیرد و بعد در این حوزه کار فرهنگی را شروع کند.
نکته بعدی که باید توجه کرد، اینکه برای شناسایی نسبت این آدم‌ها با فرهنگ، باید شیوه زیست و برخورد او با واقعیت زندگی مردم را نگاه کرد. فردی که آنقدر مغرور است که گویی بر سر مردم منت گذاشته وارد صحنه رقابت شده، طبیعتا از نظر فرهنگی پذیرفته نیست. یک‌سری مشخصات عمومی است که همه کاندیداها دارند، اما این رفتارهای دلسوزانه نسبت به احوالات مردم باید نشان داده شود. در فیلم‌هایی که از این کاندیداها پخش می‌شود، حتما نشان داده خواهد شد چقدر این کاندیدا به دنبال حل مشکل مردم است و دلسوز آنهاست یا اینکه می‌خواهد در اتاقی مانند کاخ بنشیند. به نظرم بهترین شاخص برای شناخت، در دل مردم بودن است. امام(ره) می‌فرمایند راه رسیدن به خدا از میان مردم می‌گذرد. این یک اصل بزرگ فرهنگی است. این به معنای این نیست شما در اتاق‌تان بنشینید و مدیریت کنید. برای مردم بودن و در میان مردم بودن بزرگ‌ترین شاخص فرهنگی است که باید مورد نظر قرار بگیرد.