اتاق معلمان/The Teachers' Lounge
کارگردان: ایلکر چاتاک
نویسنده: ایلکر چاتاک و یوهانس دانکر
فیلمنامه اورجینال
ژانر: درام
یکی از معلمان مدرسه وظیفه دارد بفهمد کدام‌یک از دانش‌آموزانش مسئول یک‌سری سرقت‌ها هستند.
ویژه‌ها: نامزد رقابت برای جایزه تماشاگران پانوراما در هفتاد‌وسومین جشنواره بین‌المللی فیلم برلین
آراز مطلب‌زاده، منتقد: «اتاق معلمان» در کنار «درباره علف‌های خشک» و «جاماندگان» سه فیلم مهم امسال هستند که هر کدام به‌نوعی به رابطه معلم و دانش‌آموز پرداخته‌اند. با این تفاوت که در فیلم مهم، بزرگ و درخشان نوری بیلگه جیلان این رابطه جزئی است از یک کل. و در فیلم خوب و دوست‌داشتنی الکساندر پین هم اساسا نوع پرداخت و زاویه دید به این رابطه آغشته به‌نوعی شیرینی و رمانتیسم است. فلذا اتاق معلمان، ساخته ایلکر جاتاک از اساس میزان سرمایه‌گذاری دراماتیکش روی این موضوع و نحوه پرداختش از دو نمونه قبلی متفاوت است.
جاتاک در فیلم اتاق معلمان می‌کوشد با اتکا به ترسیم رابطه معلم و دانش‌آموز و واکاوی پیچیدگی‌های این رابطه پرسش‌های مهمی را طرح کند. پرسش‌هایی از قبیل تعارضات زیست اخلاقی در جهان مدرن، تقابل اخلاق و قانون و استثمار روانی کودکان در پیشبرد اهداف والدین و... که فیلمساز موفق می‌شود این پرسش‌ها را در جز به جز موقعیت‌هایی که ترسیم می‌کند، هوشمندانه جاگذاری کند و از قضا در ادامه نیز می‌کوشد پاسخ این پرسش‌ها را به مدد همان موقعیت‌های دراماتیک در طول فیلم دهد. البته ناگفته پیداست در طول فیلم مخاطب و فیلمساز همگام با یکدیگر می‌فهمند که پاسخ به پرسش‌ها تا چه حد پیچیده، ظریف و سخت است.
اتاق معلمان در فرم روایی تداعی‌کننده آثار وینتربرگ، فون تریر و فرهادی است. اما فیلمساز فارغ از این تداعی‌ها موفق می‌شود مناظر سینمایی منحصربه‌فرد خود را نیز برای مخاطب ترسیم کند. مناظری که عبارتند از ترجمان سینمایی پرسش‌های مهم و بنیادین فلسفی، روانکاوانه و حتی حقوقی.
اتاق معلمان اگرچه در پرده سوم سیری نزولی را طی می‌کند و از گیرایی‌اش رفته‌رفته کاسته می‌شود اما قطعا از فیلم‌های دیدنی امسال است. فیلمی که حداقل چند لحظه‌اش را فراموش نخواهم کرد. لحظاتی از قبیلِ پناه بردن معلم به دستشویی و نفس کشیدنش در کیسه پلاستیکی، یا لحظه فریاد زدن جمعی معلم و دانش‌آموزان در کلاس یا آن لحظه درخشان که معلم گمان می‌کند در تشخیص فرد خاطی اشتباه کرده است.
