نیلوفرمژدهی، خبرنگار: تیم ملی امید کشورمان برای صعود به المپیک این‌بار قدرتمندتر از همیشه راهی ازبکستان شد. همگروهی با تیم‌های درجه پایین از همین ابتدا ما را برای صعود امیدوار کرد اما بدون‌شک این پایان راه نیست و شاگردان عنایتی برای رسیدن به المپیک راه سختی پیش‌رو دارند. در آستانه بازی حساس با تیم ازبکستان در مورد وضعیت تیم ملی امید با ابراهیم قاسم‌پور گفت‌وگو کردیم که در ادامه می‌خوانید.
فارغ از نتیجه، عملکرد تیم امید در دو بازی اخیر چطور بود؟
بازی‌ها آسان بود. ما همواره چه در بازی‌های تیم بزرگسالان و چه در رده امید کار سختی نداریم. هم امدادهای غیبی به ما کمک می‌کنند و حریفان‌مان در مراحل ابتدایی آسان هستند و هم انگیزه کافی برای صعود به مراحل بالاتر داریم. مطمئنا از این مرحله صعود می‌کنیم. در‌واقع چالش اصلی ما همواره در مراحل بالاتر است آنجایی که به حریفان قدرتمند می‌رسیم با چالش‌های زیادی روبه‌رو می‌شویم. این‌بار هم تیم ملی امید با توجه به رقبایی چون افغانستان، هنگ‌کنگ و ازبکستان کار سختی برای صعود ندارد.
اما بازی با ازبکستان با توجه به نتایجی که کسب کرده حالا برای ما به یک بازی حساس و سرنوشت‌ساز تبدیل شده است؟
ازبکستان سخت‌ترین حریف ما در این گروه است. آمار گل‌هایی که از خود به‌جا گذاشته کاملا این ادعا را ثابت می‌کند. با این تفاسیر آنها را حریفی دردسرساز برای خودمان نمی‌بینم؛ چراکه توانایی شکست رقبایی چون ازبکستان را داریم. شاید بازی حساسی باشد و منطقی است که یک بازی ۹۰ دقیقه‌ای که حالا در همه جای دنیا ۱۰ دقیقه هم وقت تلف شده دارد برای هر حریفی می‌تواند خطرناک باشد. امیدوارم بازی احساسی نشود و با یک بازی منطقی برنده از زمین خارج شویم. در کل من تیم عنایتی را خوب دیدم. توانایی‌های قابل قبولی دارند که می‌تواند صعود ما را از این گروه حتمی کند.
نسل حاضر در تیم ملی امید به‌نوعی برترین‌های لیگ برتر هستند، فکر می‌کنید این نسل به نسل طلایی فوتبال ما تبدیل شود؟
در گذشته هم چنین شرایطی برای تیم امید وجود داشت. بازیکنان از بهترین‌های تیم خود بودند و حتی در لیگ برتر بازی می‌کردند. مشکل اما این بود که باشگاه‌ها به‌دلایلی موجه بازیکن به تیم امید نمی‌دادند، درنتیجه خیلی از این نفرات آن‌طور‌که تیم فعلی به‌چشم می‌آید مورد توجه قرار نگرفتند. از طرفی برای ساختن تیم خوب به تدارکات خوب نیز نیاز داریم. باید تیم برای حضور در مسابقات بزرگ تجهیز شود. فعلا تلاش شده تیم عنایتی بدون مشکل راهی مسابقات شود و تقریبا همکاری خوبی با آنها شده است. اگر این همکاری‌ها صورت گیرد فدراسیون سر کیسه را شل کرده و بازی تدارکاتی مناسب تدارک ببیند، بضاعت فوتبال ما بسیار زیاد است.
آیا می‌توانیم به این 3 بازی به‌عنوان تدارک خوبی در‌‌جهت تقویت تیم ملی امید نگاه کنیم؟
با توجه به توانایی‌های خوب تیم امید کشورمان قطعا این سه بازی می‌توانند برای ما حکم بازی تدارکاتی را داشته باشند. واقعیت اما این است که حریفان تدارکاتی قدرتمندی نیستند. برای اینکه یک تیم به‌خوبی تجهیز شود و نقاط ضعف و قوت خود را بشناسد باید با تیم‌های بزرگ بازی کند. در‌صورت بازی با حریفان تدارکاتی بزرگ استرس و اضطراب بازیکنان کم می‌شود، مدافعان و دروازه تحت فشار قرار می‌گیرند و نقاط ضعف‌مان در خط دفاعی به‌خوبی مشخص می‌شوند. از طرفی در دیگر خطوط نیز محک جدی می‌خوریم، پس بازی‌های تدارکاتی آسان چه برای تیم ملی و چه برای باشگاه‌ها نمی‌تواند کمکی به پیشرفت تیم کند؛ درنتیجه سطح فوتبال ما از این حریفان خیلی بالاتر است و به آنها به چشم حریفانی تدارکاتی نگاه می‌کنیم اما واقعیت این است چنین حریفانی نمی‌توانند تدارک خوبی برای ما باشند.
آیا توانایی صعود در مراحل بالاتر در تیم ما وجود دارد؟
فوتبال قابل پیش‌بینی نیست؛ هرچند ما روی کاغذ خود را صعود‌کننده می‌دانیم و در مراحل بالاتر نیز برای خود شانس زیادی قائل هستیم اما فوتبال همواره غافلگیر‌کننده است. یک خطای کوچک و یک ضربه ایستگاهی می‌تواند همه معادلات را در فوتبال به‌هم بریزد. از این اتفاقات در فوتبال زیاد رخ می‌دهد. می‌توانیم خوش‌شانس باشیم و این اتفاقات برای تیم ما رخ دهند و راهی المپیک شویم اما همیشه باید یادمان باشد که ممکن است این اتفاقات به‌ضرر تیم ما باشد و مانعی برای صعودمان به المپیک شود. درنتیجه باید خود را برای هر اتفاقی آماده کنیم و هیچ دیداری را دست‌کم نگیریم، منطقی و با فکر بازی کنیم و از همه مهم‌تر بازی احساسی را کنار بگذاریم. امیدوارم این‌بار همه اتفاقات فوتبالی به‌نفع تیم امید کشورمان باشد و راهی المپیک شده و صعودی جذاب را جشن بگیریم.
تیم امید 2 بازی مهم مقابل هنگ‌کنگ و افغانستان انجام داده است، از نظر شما تیم عنایتی به‌لحاظ فنی و تاکتیکی چطور بود؟
هر دو بازی مقابل تیم‌های ضعیف انجام شده است درنتیجه نمی‌توانیم خیلی نظری در مورد توانایی‌های فنی سرمربی تیم ملی بدهیم؛ چراکه هیچ تیمی خود را به‌خوبی مقابل حریفان اینچنین ضعیف نشان نمی‌دهد. با این حال تیم هر مربی‌ای براساس سلایق او فوتبال بازی می‌کند. شما هر مربی را به‌عنوان مسئول اول فنی تیم امید انتخاب کنید، عملکردش با انتقادهایی همراه است. از این رو بهترین کار این است که به عنایتی و تصمیماتش احترام گذاشته و اعتماد کنیم، بدون‌شک او بیش از هر کسی به فکر آبرویش است. او بهتر از هر کسی می‌داند که نفراتی از تیمش بیرون ماندند که حق‌شان حضور در تیم ملی است اما تیم ملی از تعداد محدودی از بازیکن تشکیل می‌شود و قطعا همه فوتبالیست‌های توانمند نمی‌توانند در این لیست جای بگیرند. بهتر است حالا که تیم کارش را شروع کرده و در کوران مسابقات است برایشان آرزوی موفقیت کنیم.
بازیکنی مثل محمد‌جواد حسین‌نژاد بسیار مورد‌توجه علاقه‌مندان به فوتبال حتی در آسیا قرار گرفته است به‌نظر شما وقتی فوتبال ما پتانسیل حضور چنین بازیکنانی را دارد، چرا برخی باشگاه‌ها با هزینه‌های هنگفت بازیکنان با سن بالا را به خدمت می‌گیرند و ریسک استفاده از یک نیروی جوان و پر انرژی را ندارند؟
حسین‌نژاد بازیکن سپاهان است، اما این بحث فقط مخصوص به باشگاه سپاهان نیست. اغلب تیم‌های بزرگ با توجه به بضاعت مالی خوبی که دارند به‌دنبال بازیکنان خوب تیم‌های دیگر هستند و حاضرند به این خاطر هزینه کنند. در‌واقع لقمه حاضر آماده می‌خواهند؛ چراکه همین بضاعت خوب مالی‌شان اجازه نمی‌دهد به جوان‌ترها اعتماد کنند. آنها چون تیم‌های نتیجه‌گرایی هستند بر این باورند نمی‌توان به بازیکن کم‌تجربه اعتماد کرد و اعتقاد دارند بازی‌های لیگ برای جوان‌ها سنگین است. به همین خاطر حاضرند چند ده میلیارد پول بدهند اما به بازیکن جوان فرصتی برای نشان دادن توانایی‌هایش ندهند. از این بازیکنان زیاد داریم، درحالی‌که ممکن است در‌صورت استفاده از بازیکنان تازه‌نفس و جوان استعدادهایی با ضریب هوشی بالا کشف شود. خیلی مواقع بازیکنان خوب و جوان زیر سایه نام‌های بزرگ قرار گرفتند و به‌دلیل نیمکت‌نشینی‌های مکرر استعدادشان از بین می‌رود.
به‌نظر شما چه چیزی مربیان فوتبال را برای استفاده از بازیکنان جوان تا این حد مردد کرده است؟
دلیل اصلی این است که باشگاه‌های ما نتیجه‌گرا هستند. مربیان به‌دلیل ترس از باختن و مدیران به‌دلیل جایگاه‌شان در طول فصل به جوان‌ها فرصت نمی‌دهند اما نپذیرفتن این ریسک باعث شده دو‌طرف ضرر کنند. اگر مربیان مطمئن باشند در‌صورت استفاده از جوان‌ها به‌خاطر شکست‌های احتمالی سرزنش نمی‌شوند، این شهامت را پیدا می‌کنند تا به بازیکنان جوان میدان دهند. به هر حال استفاده از جوان‌ها تبعاتی را به همراه دارد و ممکن است نتیجه دو سه بازی از دست برود. مدیران هم وضعیت‌شان مشخص است اغلب به‌دنبال منافع خود هستند، درنتیجه به‌نظر من برای استفاده و میدان دادن به جوان‌ها باید جسارت و شجاعت داشته باشیم.
