یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های آواز مهدی امامی در نوع بیان و لحن منحصربه‌فردش است. او سعی نمی‏کند و نمی‏خواهد ادامه و تکرار هیچ شخص دیگری در آواز باشد. تقلید صرف در خیلی از خوانندگان فعلی از مرز صدا گذشته و در برخی این تقلید چنان به کنه وجودشان رسوخ کرده که به تغییر میمیک صورت هم رسیده است. حالا شما در این اوضاع و احوال شخصی را پیدا می‏کنید که هنوز با آواز سیداحمدخان و اقبال و طاهرزاده زندگی می‏کند. به شیوه‏های تعزیه‏خوانی‌های قدیم فکر می‏کند و از تمام اینها ترکیبی شخصی در کنار آموزه‏های استادانش می‏سازد که می‏شود شیوه خودش. این با ارزش‌ترین خصیصه یک هنرمند است که بتواند بیان هنری خودش را داشته باشد. نکته دیگر شناخت او از ریتم است. من به جرات می‏گویم شناخت او در حوزه ریتم بی‏نظیر است. دلیلش هم واضح است، او در این حوزه از سطح مطلوبی در نوازندگی تنبک و دایره پیش رفته و نه صرفا مبانی نظری. اجرای تصانیف نغمه‏های مرکب، به‌خصوص در قسمت‌های ریتمیک، دقت و تسلطی خاص را می‏طلبید که مهدی امامی عالی از عهده اجرای آنها برآمد. سلیقه او در انتخاب تزئینات و تحریرهای متنوع از دیگر ویژگی‌های بارزش است. موردی هم خارج از حیطه موسیقایی نیز هست که برای من به شخصه جالب است و آن راحتی مهدی روی صحنه است به نحوی که از مناسبات دست ‌و پاگیر بی‏مورد روی صحنه دوری می‏کند و راحت‏تر بگویم خیلی اتوکشیده رفتار نمی‏کند. این امر می‏تواند در برخورد اول موجب تعجب یا کمرنگ شدن پذیرفتن او به‌عنوان خواننده روی صحنه توسط مخاطبی که عادت کرده خواننده را جور دیگری ببیند، جلوه کند. ولی در عین حال برای خیلی‏ها جالب‌توجه و جذاب است.